بررسي احداث آب‌شيرين‌كن‌ مبتني برتوان محيطي در سواحل جنوبي خزر

تأمين‌آب يكي از نيازهاي بنيادي و اجتناب‌ناپذير در چرخه طبيعي و فعاليت‌هاي انساني مي‌باشد. توسعه روزافزون در سواحل جنوبي خزر ازيك‌طرف و توليد برخي از محصولات استراتژيك با نياز آبي بالا مانند برنج، سبب توجه به موضوع تأمين منابع آب به‌ويژه در كشاورزي، شرب و صنعت گرديده است. با توجه به محدوديت منابع آب شيرين موجود، نمك‌زدايي از آب درياي خزر، به‌عنوان راه‌حلي بالقوه براي جايگزيني آب در اين منطقه مدنظر مي‌باشد. اين پژوهش با هدف بررسي امكان بهره‌برداري از فناوري نمك‌زدايي و شناسايي مكان‌هاي مناسب براي احداث آب‌شيرين‌كن در خزر با روش تحليل چند معياره AHP و در نظر گرفتن ظرفيت و توان زيست‌محيطي سواحل جنوبي اين دريا در محدوده استان مازندران انجام گرديده است. نتايج اين مطالعه كه با رويكرد ارزيابي اثرات زيست‌محيطي نمك‌زدايي در درياي خزر انجام‌گرفته نشان داده است، 30 درصد از نوار ساحلي مازندران مناسب، 34 درصد نامناسب و 20 درصد نسبتاً مناسب براي احداث واحد‌هاي آب‌شيرين‌كن مي‌باشد. اين مطالعه موضوع مديريت پساب نمك‌زدايي را در معيارهاي جانمايي و طراحي واحد‌ها در سواحل جنوبي خزر مورد تأكيد قرار داده و استفاده از روش‌هاي نوين مديريت پساب شور را در افزايش ظرفيت و توان محيطي براي نمك‌زدايي آب درياي خزر مؤثر مي‌داند.