آموزش ديني علم: از رويكرد بين رشته‌اي تا آموزش خداباورانۀ علم

هدف: هدف از نگارش اين مقاله، بررسي راه حلهايي براي پاسخ اين پرسش بود كه چگونه مي‌توان در پرتو نظريه‌هاي علم ديني، آموزش ديني علم سازگار داشت. اين پرسش كه خود ذيل مسئلۀ كاربست علم ديني در آموزش علوم» تلقي مي‌شود، در تحليل دقيق‌تر مسئله، به پرسش از امكان و سازگاري آموزش ديني علم» تقليل يافته بود. روش: در راستاي هدف تحقيق، سه فرضيه مطرح شد و فرضيه‌ها با روشي تحليلي فلسفي، هم در پرتو نظريۀ علم ديني مهدي گلشني كه متناسب‌ترين نظريه با علوم طبيعي است و هم از منظر سازگاري برساختۀ آموزش ديني علم»، بررسي شدند. يافته‌ها: پس از تحليل و بررسي و تدقيق فرضيه‌ها، يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه در حوزۀ آموزش علوم: نخست، آموزش خداباورانۀ علم» رويكردي حداكثري براي آموزش ديني علم سازگار» است؛ دوم، آموزش خداباورانۀ علم» در ساحت نگرش قابل تحقق است؛ سوم، رويكرد بين رشته‌اي، رويكردي منصفانه و حداقلي در برنامۀ آموزش ديني علم سازگار» است. نتيجه‌گيري: براي دستيابي به آموزش ديني علم سازگار»، مي‌توان در طيفي از راه حلها از رويكرد بين رشته‌اي(رويكرد حداقلي) تا آموزش خداباورانۀ علم(رويكرد حداكثري) عمل كرد.