موانع تحقق دموكراسي در آسياي مركزي

دموكراسي امروزه به عنوان مطلوب‌ترين شكل نظام سياسي در قرن اخير شناخته شده و در حال گسترش و تسري به اكثر نقاط دنيا است. كشورهاي زيادي در صدد بر قراري نظام سياسي مطابق با الگوي دموكراتيك بر آمدند و ساختارهاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي، خود را برآن مبنا بنا نهادند. پس از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي و استقلال جمهوري­هاي آسياي مركزي، اين كشورها با چالش‌هاي فراواني جهت ساختار سازي جديد روبرو شدند، عده اي­از محققان بر اين باور بودند كه بستر به وجود آمده پس از فروپاشي شوروي فرصت مناسبي براي تأسيس نظام‌هاي سياسي دمكراتيك به عنوان الگوي جايگزين نظم كمونيستي حاكم در اين كشورهاست. بر خلاف ديدگاه موجود، با توجه به گذشت سه دهه از استقلال اين جمهوري‌ها شاهد استقرار وجود حكومت‌هاي اقتدارگرا در كشورهاي اين منطقه مي‌باشيم بطوري­كه رسوب تفكرات توتاليتري باز مانده از نظام كمونيستي مشخص مي‌باشد، لذا اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي به دنبال پاسخ به اين سؤال است­ كه موانع داخلي عدم تحقق دموكراسي در اين كشورها چيست؟ و سپس آنها را مورد مداقه علمي و واكاوي قراردهد. ضمنأ پژوهشگران بر اين باوراند كه وجود عوامل سياسي و اجتماعي داخلي حاكم بر اين كشورها از جمله متغيرهايي همچون؛ عدم قانون مداري، عدم وجود احزاب سياسي متكثر، جامعه مدني ضعيف، از جمله موانع داخلي تحقق دموكراسي در اين كشورها محسوب مي‌گردد.