برسازه‌گرايي، مدرنيته غربي و سياست خارجي زمانۀ هاشمي رفسنجاني

مسئلۀ نوشتارِ پيش رو، آزمودن نسبت بين «مولفه هاي منبعث از مدرنيتۀ غربي» در فرهنگ سياسي ايرانِ پساانقلاب اسلامي و «سياست خارجي زمانۀ هاشمي رفسنجاني» است. با روي كار آمدن دولت هاشمي رفسنجاني و اشراف كامل بر اقتضائات زماني به اين نتيجه رسيد كه لزوما بايد از رويكرد پراگماتيسم در سياست خارجي جهت رسيدن به اهداف استفاده كرد. دولت مذكور نسبت به قدرت ساختاري غرب در ساختار دانش، ساختار مالي، ساختار امنيتي، ساختار توليد و ... آشنايي داشت، لذا تصميم گيرندگان تصميم را بر آن داشتند كه با اتخاذ سياست تنش زدايي و تعامل سازنده از روابط با كشورهاي غربي به بهره هاي اقتصادي نائل شوند. از اين رو، براي درك چرايي و چگونگي تدوين سياست خارجي دوره سازندگي در اين پژوهش سعي شده است تا مدرنيتۀ غربي را به صورتي برساخت گرايانه مورد واكاوي و تاثير آن بر سياست خارجي اين محدودۀ تاريخي جمهوري اسلامي ايران بررسي نمايد. به طور كلي، اين پژوهش اين پرسش را مطرح مي نمايد كه: مدرنيتۀ غربي به عنوان يكي از سه ضلع فرهنگي هويت ملي ايران چگونه باعث قوام و دوام  سياست خارجي دورۀ هاشمي رفسنجاني شده است؟ براي پاسخ به پرسش اصلي اين پژوهش اين فرضيه را مطرح مي نماييم كه از ميان نظريه ها و رهيافت هاي تئوريك متكثر و متعدد براي بررسي ساختار داخلي و خارجي رويكرد برساخت گرايي بهتر از بقيه ياراي آن را دارد تا بتواند تحولات سياست خارجي دوره مورد بررسي را تبيين نمايد. از اين جهت سعي شده است ساختار و بافتار مقاله با زمينۀ برساختي مورد ارزيابي قرار گيرد.