شهر و عدالت فضايي؛ تحليلي بر پراكنش شاخص‌هاي توسعه پايدار در عدالت فضايي شهر: مطالعه موردي مناطق شهر شيراز

گسترش شهرنشيني و مسائل و مشكلات خاص زندگي شهري، بيش از پيش ضرورت توجه همه جانبه به راهبردهاي سودمند براي بهينه سازي زندگي ساكنان شهرها را الزام ساخته است. در اين راستا مفهوم توسعه پايدار شهري به عنوان يك چارچوب مفهومي وسيع در راستاي دستيابي به رشد اقتصادي و تأمين عدالت اجتماعي حركت مي‌كند. هدف اصلي پژوهش حاضر ارزيابي توسعه يافتگي شهر شيراز از نظر معيارهاي توسعه پايدار شهري "زيست محيطي، بهداشتي درماني، خدمات شهري و فرهنگي" در غالب 36 شاخص مي‌باشد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي - تحليلي مي باشد. جهت تحليل، ابتدا داده‌ها استانداردسازي شده و در نهايت با بهره گيري از روش موريس مناطق يازدهگانه شهر شيراز رتبه بندي شدند. نتايج پژوهش بر اساس روش موريس نشان داد كه از نظر شاخص‌هاي مورد بررسي منطقه يك و هشت با امتيازهاي 49.38و 39.57در رتبه اول و دوم و مناطق، چهار و يازده با امتيازهاي 17.86 و 10.39 در جايگاه آخر مي‌باشند. همچنين بر اساس نتايج بدست آمده مشخص گرديد هيچ كدام از مناطق در شرايط بسيار برخوردار و برخوردار قرار نگرفته‌اند. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از وجود شكاف بين مناطق يازده گانه شيراز از نظر بهره مندي از شاخص‌هاي مورد بررسي است و در اين بين منطقه يك با توجه به مركزيت سياسي و اقتصادي به دليل وجود امكانات شهري در رتبه اول از نظر توسعه يافتگي قرار گرفته است.