مقايسه اثربخشي زوج درماني هيجان مدار و راه حل مدار بر بخشودگي و دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به اورژانس هاي اجتماعي خانواده

Comparison of the effectiveness of Emotion-Focused couple therapy and solution-focused therapy on forgiveness and marital distress of couples seeking divorce referring to family social emergencies

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي زوج درماني هيجان مدار و راه حل مدار بر بخشودگي و دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به اورژانس هاي اجتماعي خانواده شهر تهران در سال 1399 انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري است. جامعه آماري پژوهش را كليه زوج هاي مراجعه كننده به اورژانس هاي اجتماعي خانواده شهر تهران تشكل دادند كه از بين آنها، 45 نفر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (هر گروه 15 نفر) و يك گروه كنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايش زوج درماني هيجان مدار به مدت 10 جلسه 60 دقيقه اي و گروه آزمايش راه حل مدار 10 جلسه 60 دقيقه اي تحت آموزش قرار گرفتند و گروه كنترل در ليست انتظار ماندند. ابزارهاي مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه بخشودگي بين فردي (احتشام زاده و همكاران، 1389) و دلزدگي زناشويي (ملاچ پاينز، 2005) بودند. تجزيه‌وتحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه در دو بخش توصيفي و استنباطي (تي مستقل و زوجي و تحليل كوواريانس چند متغيري) انجام گرفت. نتايج نشان داد كه هر دو درمان زوج درماني و راه حل مدار بر بخشودگي و دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به اورژانس هاي اجتماعي خانواده موثر هستند. با اين تفاوت كه زوج درماني هيجان مدار تأثير بيشتري از روش راه حل محور بر بخشودگي و دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به اورژانس هاي اجتماعي خانواده دارند. با توجه به يافته ها مي توان از دو رويكرد مشاوره گروهي هيجان مدار و راه حل مدار به عنوان رويكردهايي موثر، كم هزينه و كارآمد با قابليت كاربرد وسيع در بهبود بخشودگي و ترميم روابط زوجين داراي دلزدگي زناشويي، استفاده نمود.

The aim of this study was to Comparison of the effectiveness of Emotion-Focused couple therapy and solution-focused therapy on forgiveness and marital distress of couples seeking divorce referring to family social emergencies in Tehran in 1399. The research method is quasi-experimental with pre-test-post-test design with control and follow-up groups. The statistical population of the study consisted of all couples referring to family social emergencies in Tehran, from which 45 people were selected by purposive sampling method and randomly divided into two experimental groups (15 people in each group) and one control group (15 people) were appointed. The experimental Emotion-Focused couple therapy was trained for 10 sessions of 60 minutes and the experimental solution-focused therapy was trained for 10 sessions of 60 minutes and the control group remained on the waiting list. The instruments used in the present study included the Interpersonal Forgiveness Questionnaire (Ehteshamzadeh et al., 2010) and marital distress (Malach Paynes, 2005). Analysis of information obtained from the questionnaire was performed in two descriptive and inferential sections (independent and paired t-test and multivariate analysis of covariance). The results showed that both Emotion-Focused couple therapy and solution-focused therapy are effective on forgiveness and marital distress of couples seeking divorce referring to family social emergencies. The difference is that Emotion-Focused couple therapy has a greater effect than the solutionfocused therapy on the forgiveness and marital boredom of couples seeking divorce referring to family social emergencies. According to the findings, two approaches of Emotion-Focused couple therapy and solution-focused therapy can be used as effective, low-cost and effective approaches with wide applicability in improving forgiveness and repairing relationships between couples with marital boredom.