مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري با درمان فعال‌سازي رفتاري بر درماندگي آموخته‌شده و تنظيم شناختي هيجان در افراد داراي نشانه‌هاي افسردگي

سابقه و هدف: افسردگي يكي از مهم‌ترين مشكلات روانشناختي افراد جامعه است كه موجب كاهش سلامت آن‌ها مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري با درمان فعال‌سازي رفتاري بر درماندگي آموخته‌شده و تنظيم شناختي هيجان در افراد داراي نشانه‌هاي افسردگي بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي به‌صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون با 2 گروه آزمايش و يك گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه افراد مبتلا به افسردگي شهر بابل بود كه در سال 1399 به كلينيك‌هاي روان‌درماني سطح شهر بابل مراجعه كرده بودند. 45 نفر از كساني كه در پرسشنامه افسردگي بك نمره متوسط به بالا كسب كردند، به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و در 3 گروه 15 نفري به‌صورت تصادفي قرار گرفتند و به پرسشنامه‌هاي نظم‌جويي شناختي هيجان گارنفسكي و درماندگي آموخته‌شده كوينلس و نلسون پاسخ دادند. براي تجزيه‌وتحليل نتايج از آزمون تحليل كوواريانس و آزمون بونفروني به كمك نرم‌افزار SPSS ويرايش 23 استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه بين ميزان تأثير دو روشِ روش‌شناختي رفتاري و فعال‌سازي رفتاري بر درماندگي آموخته‌شده (0/277 P) و تنظيم شناختي هيجان اختلاف معناداري وجود ندارد (0/188 P) و هر دو درمان به ميزان مشابهي بر درماندگي آموخته‌شده و تنظيم شناختي هيجان تأثيرگذار هستند (0/001 P). نتيجه‌گيري: مي‌توان از هر دو درمان شناختي رفتاري و درمان فعال‌سازي رفتاري در مبتلايان به افسردگي براي كمك به حلّ مشكلات شناختي آنان استفاده نمود.