بررسي استدلال‌هاي سوئينبرن در اثبات انسجام نظريۀ شخص مجرد

ارائه تصويري منسجم از شخص مجرد براي سوئينبرن اهميت فراواني دارد، زيرا مبناي پذيرش حقايقي همچون خداوند، فرشتگان و نفس در فلسفه اوست. سوئينبرن با بهره‌گيري از آزمايش فكري‌اي مشابه «انسان معلق» ابن‌سينا، وجود شخص مجرد را امري ممكن و پذيرش چنين موجودي را امري معقول مي‌داند. او در مقابل مخالفان نظريه شخص مجرد معتقد است كه مي‌توان صفاتي همچون اميد و طلب را به شخص مجرد نسبت داد، هرچند ممكن است به صورت اوصاف پنهان در شخص مجرد باقي بمانند يا از طريق مداخله در عالم مادي بروز يابند. او نظرياتي كه وجود شخص مجرد را با تمسك به عدم امكان تمايز آنها از يكديگر زير سؤال مي‌برند عجولانه مي‌داند و استفاده از حافظه و مغز به عنوان ملاك اين‌هماني شخصيت را نادرست مي‌شمارد. به نظر او، هرچند مي‌توان از حافظه و مغز به عنوان ملاكي معرفت‌شناختي براي اين‌هماني شخصيت استفاده كرد، اما به دليل مواجهه با مشكلات فراوان، نمي‌توان آنها را ملاك‌هايي متافيزيكي در نظر گرفت. ديدگاه سوئينبرن در معرض انتقاداتي است كه از جمله آنها مي‌توان به مواردي همچون استفاده از مباني متعارض، تصورناپذيري فرض انسان بدون بدن، و ضرورت وجود مغز براي هر گونه آزمايش فكري درباره حقيقت شخص اشاره كرد. اين مقاله، با رويكردي تحليلي انتقادي مباحث فوق را مورد بررسي قرار داده است.