معناي زندگي، عاشقانه‌ترين جهان ممكن و اختفاي الهي

شلنبرگ براي اولين بار در سال 1993 استدلالي با عنوان «اختفاي الهي» را عليه خداباوري ارائه كرد. از آن زمان تا كنون استدلال او در كانون نقد و دفاع قرار داشته است. در اين نوشتار، كه با رويكرد تحليليانتقادي انجام مي‌پذيرد، ضمن تقرير استدلال شلنبرگ، افزون بر مهم‌ترين نقدهاي مطرح‌شده بر استدلال او، دو نقد متفاوت ديگر بر اين استدلال مطرح مي‌شود. يكي از اين نقدها از طريق معناي زندگي است. شلنبرگ در رابطه با مزيت ارتباط عاشقانه با خداوند معتقد است كه چنين رابطه‌اي به بهزيستي انسان كمك مي‌كند. او ارتباط شخصي با خداوند را داراي ارزش ذاتي و مهم‌ترين عامل در معنادار بودن زندگي انسان مي‌داند. اما پرسش اصلي اين است كه آيا ارتباط شخصي با خداوند، يعني ارتباطِ آگاهانه، تعاملي و معنادارِ مثبت با او، حقيقتاً مهم‌ترين عامل در معنادار بودن زندگي انسان است؟ نقد دوم از طريق عدم فعليت عاشقانه‌ترين جهان ممكن است. در اين نقد بيان مي‌كنيم كه هر جهاني را كه در نظر بگيريم، مي‌توانيم جهاني عاشقانه‌تر از آن را نيز تصور كنيم و آن جهان نيز امكان فعليت دارد. بنابراين، اگر عشق كامل الهي مستلزم فعليت يافتن عاشقانه‌ترين جهان ممكن نباشد، پس با تحققِ ناباوريِ قاصرانه نيز سازگار است.