خوانشي بر مولفه‌هاي اثرگذار بر هم‌گرايي عرفان و سياست در انديشه توحيدي امام خميني

هدف پژوهش حاضر بررسي مولفه‌هاي اثرگذار بر هم‌گرايي عرفان و سياست در انديشه توحيدي امام خميني مي‌باشد. در اين راستا و با روش توصيفي تحليلي هم‌گرايي عرفان و سياست امام خميني و شاخصه‏هاي اثرگذار آن، توحيد و تكليف‌گرايي و رضايت‌گرايي تبيين شده است. نتايج حاكي از آن است كه امام خميني به عنوان انسان عارف و احياءگر اسلام ناب با تعليمات و آموزه‌هاي متعالي‏، با استفاده از مكتب، كتاب و سنّت اهل بيت(ع) عرفان را از عرصه نظر به عمل و از فرد به اجتماع گستراند. از ايشان عارفي حقيقي كه تا آخرين لحظه عمرش در تلاش است به روشنگري و بيداري مردم بپردازد تا به اين وسيله هم خودش به سوي خداوند گام بردارد و هم مردم. آنچه در عرفان مهم است انزوا از دنياست و نه انزوا يافتن از خلق خدا و خدمت به آنها. امام خميني عرفان سنّتي را با برداشتي نو از اسفار اربعه ملاصدرا متحول ساخت تا حضور عرفان با مديريت اجتماعي و سياسي در جامعه ملازم باشد و اين امر سبب شد عافيت‌‌طلبي برخي عارف‌نمايان را هم به نقد و چالش جدي بكشاند.