نقدي بر آموزش علوم پايه در ايران معاصر

A Critique of Basic Science Education in Contemporary Iran

در اين مقاله، آموزش علوم پايه را در دوران معاصر ايران با قرون گذشته، مخصوصاً دوره شكوفايي علمي ايران كه همزمان با قرون وسطي در اروپا و غرب است، مقايسه و نقاط قوت و ضعف آموزشي اين دو دوره بيان گرديد. اولين ضعف در حوزه علوم مربوط به حفظ و نگهداري داشته هاي علمي دانشمندان قديمي ايران است. ضعف‌هاي مدل‌هاي آموزشي دوران معاصر كه شامل سبك آموزش (اصوالگرايانه)، تخصص گرايي صرف، ديد جزئي نگر به علم و عدم توجه به مفاهيم فيزيكي است، بيان شد. اين ضعف‌ها باعث كاهش استقبال دانش‌پژوهان و علاقمندان از رشته هاي علوم پايه، خصوصاً رشته فيزيك شده است. عدم شناخت متقابل هدف و عدم مبادله اطلاعات بين دانشمندان علوم پايه و مهندسين علوم باعث كندي پيشرفت صنعت و تكنولوژي در كشور شده است. در اين مقاله اين ضعف‌ها را بيان و راه حل‌هاي پيشنهادي را ارائه نموده‌ايم.

In this article, the teaching of basic science in the contemporary period of Iran with the past century, especially the scientific flourishing of Iran, which coincided with the Middle Ages in Europe and the West, was compared and the educational strengths and weaknesses of these two periods were expressed. The first weakness in the field of science is the conservation of the scientific knowledge of old Iranian scientists. The weaknesses of contemporary educational models, which include the style of education (modularism), mere specialization, the partial view of science, and the lack of attention to physical concepts. These weaknesses have reduced the acceptance of scholars and enthusiasts from basic sciences, especially physics. The lack of mutual understanding between the purpose and the lack of exchange of information between basic science scientists and engineers has slowed the progress of industry and technology in the country. In this paper, we present these weaknesses and present proposed solutions.