پديدارشناسي سياسي ديوان حافظ در بستر سازه هاي معنايي خرد مزدايي باستان

The political phenomenology of Hafez's divan in the context of the semantic structures of ancient Mazdaean wisdom

متفكران ايراني هميشه در شرايط بحراني سعي مي‌كردند نظم آرماني جامعه را به لحاظ انديشه‌گاني حفظ كنند. هر چه شرايط سياسي و اجتماعي بحراني‌تر مي گرديد تلاش متفكران ايران جهت حفظ دستاوردهاي اخلاق سياسي بيشتر مي‌شد. يكي از شرايط دهشناك جامعه ايراني حمله مغول ها و بهم خوردن اركان نظري و سياسي اجتماع ايراني بود. كشتارها، غارت، تجاوز، نابودي ميراث در هجوم قبايل بيابان گرد از ميان رفت. نخبگاني چون سعدي، حافظ، عبيد، جويني و خواجه نصير سعي كردند به شيوه هاي مختلف هر چند ساختار سياسي و اقتصادي از هم پاشيده بود به شكل فكري و فرهنگي كشور را نجات دهند. حافظ از جمله متفكراني است كه به خاطر قرار گرفتن در سنت عرفان ايراني، دولت و قدرت سياسي اجتماعي را به صورت خودآگاه نشانه نمي‌رود، بلكه انديشه سياسي و سياست زباني او در قالب مباحث ناخودآگاهي زباني، تبلور هويت و آرمان هاي تفسير پذير زباني و از همه مهم تر تكيه بر راستي، شادي و عشق به صورت مبارزه عليه زبان قدرتمند، غمگين و رياكار خود را نشان مي‌دهد. براي همين منظور براي بررسي سياست در ديوان حافظ، روش پديدارشناسي انتخاب شده است كه در روش پديدارشناسي شكل‌هاي مختلف انديشه بروز پيدا مي‌كند و كار پديدارشناس شناخت پس‌زمينه‌هاي هويتي، زباني و سازه ايست كه نشانه‌ها و نمادهاي مختلف را به پس‌زمينه‌هاي فرهنگي ارتباط مي‌دهند. پديدارشناسان بر اين اعتقادند كه رفتارهاي انسان داراي معاني است كه اين معاني در طول تاريخ به‌صورت جهان زيست‌هاي بديهي انگاشته شده در سنت به ارث رسيده است.

In this article, the phenomenological method has been chosen to study the psychoanalysis of Hafez's divan, because in the phenomenological method, different forms of thought appear and the phenomenologist's job is to identify identity, linguistic and structural backgrounds that relate different signs and symbols to cultural backgrounds. Phenomenologists believe that human behavior has meanings that have been inherited throughout history as a world of self-evident in the tradition. All texts are immersed in intentions that can be interpreted according to the algebraic procedures of language and customary and cultural compulsions. This article intends to examine the emergence of political unwritten in Hafez's divan and show the meaning of politics in Hafez's thought. It is hypothesized that Hafez's divan represents the Mazdaean micro-structures of antiquity. The article examines the phenomenological method of Hafez's thought, how he reluctantly transfers ancient politics to his time.