جايگاه موعظه در احكام فقهي قرآن

موعظه مساله اي ازمسايل تربيت ديني در جوامع مذهبي است كه در آموزه هاي ديني به آن توجه خاصي شده است، همچنين از عمده ترين شيوه هاي عمومي پيامبر، استفاده از وعظ براي راهنمايي مردم بوده و در روايات هم از آن بعنوان زنده كننده و احيا كننده قلب ياد شده كه نشان دهنده ارزش بالاي آنست. زيرا اساس نبوت پيامبران الهي بر امر به معروف و نهي از منكر بنا نهاده شده است. شايان ذكر است احكام فقهي و موعظه ، با كمك يكديگر انسان را در رساندن به مدارج عالي و كمالات ياري مي دهند. در اين مقاله ي پژوهشي ابعاد اين موضوع را از منظر آيات، بالاخص آيات فقهي و روايات مورد بررسي قرار داده تا با كيفيت آن بيشتر آشنا شده و شرايط تاثيرگذاري آن در فرد و جامعه را بيابيم. لذا مولفه هاي وعظ وشرايط هريك را با تدبر در آيات و روايات دسته بندي نموده ، انواع روش هاي تبليغي كه در قرآن به پيامبر وحي شده و موعظه هاي مستقيم الهي كه موجب رشد و كمال بشر است مورد توجه قرار داده تا بتوان نحوه موعظه پذيري از منظر الهي را بررسي نمود ودر نهايت با درك نتيجه و غايت موعظه پذيري ،انگيزه ي بيشتري در نوشيدن و نوشاندن موعظه به روش نيكوي قرآني، در فرد و جامعه را با لحاظ عملكرد متفاوت آن از منظر قرآن و روايات سر لوحه خود قرار دهيم.