واكاوي انحاء و ابعاد راهبردهاي تقويت ديپلماسي نظامي (جهت ثبات امنيت) در اسلام

ديپلماسي روشي براي حل مسايل مربوط به روابط خارجي يك گروه يا جامعه به‌وسيله گفتگو يا هر روش مسالمت‌آميز ديگر است. از ديرباز تاكنون عمل ديپلماسي براي حفظ ارتباط مسالمت‌آميز در ميان ملل معروف بوده است. ازاين‌رو، مسئله ديپلماسي هم براي شخص و هم براي اجتماع از اهم موضوعات بوده و در تعاليم اسلامي اهميت زيادي داده‌شده است. پرسش اصلي در پژوهش حاضر اين است كه اسلام در حوزه ديپلماسي نظامي مطلوب چه راهبردهايي معرفي مي‌نمايد و هر يك از اين راهبردها چه گستره‌اي دارند. بدين ترتيب، پژوهش حاضر به دنبال استخراج راهبردهاي تقويت ديپلماسي نظامي جهت ثبات امنيت است. اين پژوهش از نوع نظري است كه با روش توصيفي- تحليلي انجام‌گرفته‌ و از نوع تحقيقات ميان‌رشته‌اي يا اندر رشته‌اي در جهت توسعه علوم انساني است. در يك نگاه كلي، اسلام براي سفير و ديپلمات ويژگي هايي چون «آراستگي ظاهري، ذكاوت و هوشمندي، كنترل بردباري و احساسات، آشنايي با كشور محل ماموريت، توانمند و كاردان بودن ديپلمات» معرفي مي نمايد. از طرفي هم ويژگي هايي جهت مذاكره مطلوب معرفي مي كند تا انسان ها در ادوار مختلف بتوانند از اين تيوري مطلوب استفاده ببرند. دين مبين اسلام براي تقويت ديپلماسي نظامي راهبردهايي را معرفي مي نمايد؛ ازجمله؛ «اعتزال، ارسال پيام كتبي و شفاهي به سران دولت‌ها، اعزام نماينده و مذاكرات، مذاكره پيامبر (صلي‌الله عليه و آله) با سفيران و نمايندگان، كنگره‌ها و بحث‌هاي آزاد، وفاي به تعهدات نظامي، از بين بردن زمينه‌هاي مخاصمات، مذاكره براي انصراف از درگيري مسلحانه و ميانجي‌گري».