بررسي فقهي و حقوقي وكالت بلاعزل در حضانت فرزند

انسان ها براي دفع مخاطرات عقد جايز وكالت، گاها به «وكالت بلاعزل» روي مي آورند. از مواردي كه، موضوع عقد وكالت بلاعزل قرار مي گيرد؛ «حضانت فرزند» مي باشد. ولي دغدغه اي كه ذهن والدين را درگير مي كند آن است كه اين عقدنامه، چه ميزان معتبر مي باشد؟ آثار «وكالت بلاعزل» در «حضانت فرزند» از منظر فقه اماميه و حقوق ايران چيست؟ در ابتدا، به نظر مي رسد هرچند وكالت بلاعزل در حضانت، مي تواند صحيح باشد ولي چون هر لحظه موكل با انجام مورد وكالت، قادر است؛ دست وكيل را خالي بگذارد، ثمره عملي چنداني، براي وكيل ندارد. براي يافتن پاسخ اين مسايل، از روش تحقيق كتابخانه اي و مراجعه به منابع معتبر فقهي و حقوقي بهره برده شد. نتايج اين تحقيق آن است كه اولا: هم در فقه اماميه و هم در حقوق ايران اختلافات شديدي در پذيرش يا عدم پذيرش وكالت بلاعزل در حضانت فرزند، وجود دارد. ثانيا: رويه قضايي وكالت بلاعزل در حضانت فرزند را مي پذيرد. ثالثا: هرچند اصل بر اين است كه هرگاه اين وكالت نامه ها براي ايجاد حق و يا با اخذ امتيازي منعقد شده باشند؛ نبايد قابل تحديد باشند اما فقه و همينطور حقوق ما در اين مورد نيز نظر واحدي ندارند و اين مخاطره آميز است. رابعا: مصلحت كودك بر توافقات مقدم است. خامسا: از برآيند اين تحقيق، نتيجه مي شود كه «وكالت بلاعزل حضانت فرزند» راه مطميني براي اخذ حضانت فرزند نمي باشد.