ماهيت شرط عدم بارداري در نكاح با نگاهي به منابع قرآني و روايي

فرزند آوري در نظام خانواده از چالش هاي جدي زوجين در عصر كنوني است. ميان فقهاي اماميه در اينكه فرزندآوري جزء ماهيت شرعي و مقتضاي ذات عقد نكاح محسوب نمي شود، اختلافي نيست ليكن درباره ي اقتضاي اطلاق آن، ديدگاه هاي فقيهان متفاوت است: 1. فرزندآوري از مقتضاي اطلاق عقد نكاح تلقي مي شود، اما اين حق فقط به زن اختصاص دارد. 2. فرزندآوري از مقتضاي اطلاق عقد ازدواج به شمار نمي آيد و تنها پشتوانه قانوني طرح دعواي قضايي در اين خصوص اين است كه فرزندآوري در ضمن عقد نكاح يا براساس تباني عقد بر پايه آن به يك ضمانت الزام آور تبديل گردد. نوشتار حاضر با مطالعه تحليلي به بررسي دلايل آراي ياد شده مي پردازد و در نهايت، با رهيافت فقهي اتقان ديدگاه دوم را اثبات و براي پيشگيري از تبعات احتمالي (كاهش يا زوال نسل ها) ناشي از نظريه برگزيده، راه كارهايي را ارايه مي دهد و پيش بيني ماده قانوني مصرح را در حقوق موضوعه پيشنهاد مي كند.