رابطه تبعيت از درمان با درك از بيماري، خودشفقت‌ورزي و حمايت اجتماعي ادراك شده: نقش واسطه‌اي اميد به زندگي در بيماران قلبي عروقي

مقدمه: تبعيت از درمان يك استراتژي كليدي در مديريت بيماري ‌هاي مزمن است كه عوامل مختلفي بر آن تأثيرگذار است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه ‌اي اميد به زندگي در رابطه درك از بيماري، خودشفقت ‌ورزي و حمايت اجتماعي ادراك شده با تبعيت از درمان در بيماران قلبي عروقي انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع تحقيقات همبستگي به روش معادلات ساختاري بود. جامعه پژوهش شامل كليه بيماران قلبي عروقي مراجعه‌كننده به مركز تخصصي قلب شهيد مدني تبريز در بهار ١٤٠٠ بودند؛ كه تعداد ٢٣٤ نفر از آن ‌ها به‌صورت نمونه ‌هاي در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل: پرسشنامه درك از بيماري برادبنت، مقياس‌ خودشفقت ‌ورزي ريس، حمايت اجتماعي ادراك شده زيمت، اميد اشنايدر و پرسشنامه تبعيت از درمان مدانلو بودند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون همبستگي پيرسون، تحليل مسير و آزمون سوبل به كمك نرم‌ افزار SPSS و AMOS نسخه ٢٤ استفاده گرديد. يافته‌ ها: نتايج نشان دادند كه درك از بيماري، خودشفقت ‌ورزي، حمايت اجتماعي ادراك شده و اميد به زندگي بر روي تبعيت از درمان ؛ و همچنين درك از بيماري، خودشفقت ‌ورزي و حمايت اجتماعي ادراك شده بر روي اميد به زندگي تأثير مستقيم و معنادار داشته‌ اند (٠/٠٠١ p). در ادامه نتايج آزمون سوبل نشان داد كه درك از بيماري (٠/٠٩٥= beta;)، خودشفقت ‌ورزي (٠/٠٨٦= beta;) و حمايت اجتماعي ادراك شده (٠/٠٨٧= beta;) به‌واسطه اميد به زندگي بر روي تبعيت از درمان، تأثير غيرمستقيم و معنادار داشته‌ اند (٠/٠١ p). نتيجه ‌گيري: يافته ‌ها نشان دادند كه درك از بيماري، خوشفقت ‌ورزي و حمايت اجتماعي ادراك شده به‌واسطه اميد به زندگي موجب افزايش تبعيت از درمان شده‌ اند. بر اين اساس مي‌توان براي آموزش و ارتقاي سطح اميد به زندگي و به تبع آن افزايش ميزان تبعيت از درمان در بيماران قلبي عروقي، اهدافي را تعيين نمود.