مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر دلزدگي و تعارضات زناشويي مراجعه‌كنندگان به مراكز مشاوره گرگان

مقدمه: دلزدگي و تعارضات زناشويي پديده‌اي شايع است كه باعث سست شدن روابط و افزايش مشكلات زناشويي مي‌شود. هدف: پژوهش حاضر بررسي مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و طرحواره درماني بر دلزدگي و تعارضات زناشويي مراجعه كنندگان متقاضي طلاق بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌ آزمون، پس‌ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش، شامل تمامي مراجعه‌كنندگان متقاضي طلاق در سال ۱۳۹۹ بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده تعداد ۴۵ نفر در سه گروه درمان پذيرش و تعهد (۱۵نفر)، طرحواره درماني (۱۵نفر) و گروه گواه (۱۵نفر) جايگزين شدند. گروه‌هاي آزمايش تحت درمان پذيرش و تعهد (۱۲ جلسه ۹۰ دقيقه‌اي)، طرحواره درماني (۱۲جلسه ۹۰ دقيقه‌اي) قرار گرفتند. گروه گواه در طي اين مدت هيچ‌گونه مداخله‌اي دريافت نكرد. براي گردآوري داده‌ها از مقياس دلزدگي پاينز (۱۹۹۶) و پرسشنامه تعارضات زناشويي ثنايي(MCQR) استفاده شد. يافته‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۰ در دو بخش آمار توصيفي و استنباطي تجزيه و تحليل شد به همين منظور براي پاسخگويي به فرضيه ‌هاي پژوهش از آزمون آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. يافته‌ ها: نتايج نشان داد كه هر دو درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (F=۷۸/۵۹, P ۰/۰۱) و طرحواره درماني (F=۴/۴۰, P ۰/۰۱) بر دلزدگي زناشويي و تعارضات زناشويي مؤثر است. نتيجه مقايسه دو مداخله نيز نشان داد كه طرحواره درماني نسبت به درمان مبتني بر پذيرش و تعهد داراي اثربخشي بيشتري در كاهش دلزدگي (F=۱۳/۶۰, P ۰/۰۱) و تعارضات زناشويي (F=۲۹/۹۳, P ۰/۰۱) بود. نتيجه‌گيري: براساس نتايج درمان‌هاي اكت و طرحواره درماني مي‌تواند نقش مهمي در كاهش دلزدگي و تعارض زناشويي زوجين داشته باشد؛ بنابراين پيشنهاد مي‌شود از اين روش‌ها در كنار ساير روش‌هاي درماني در جهت بهبود رضايت زناشويي و كاهش دلزدگي تعارض زناشويي زوجين استفاده شود.