بررسي كلامي و تطبيقي هبوط حضرت آدم (عليه السلام) در دو تفسير الجوهر الثمين و تيسير الكريم الرحمن

قرآن، كتاب قصه و داستان و تاريخ نيست، اما در برخي آيات به زيباترين اسلوب و بهترين بيان، داستاني را ذكر مي كند تا هدف خود را در ميان كلام به مخاطب برساند. در اين مقاله سعي شده است؛ به يكي از پرچالش ترين داستان هاي قرآني، كه همان هبوط آدم و حوا (عليهم السلام) است اهتمام ورزيده شود. پژوهش حاضر با تكيه بر تفسير «التيسير الكريم الرحمن» نوشته ي شيخ عبدالرحمن آل سعدي (م1376ق) از دانشمندان عامه و «الجوهر الثمين» نوشته ي سيد عبدالله شبر (م1224ق) از علماي اماميه به بررسي داستان حضرت آدم و حوا در سوره بقره مي پردازد. تلاش بر اين است كه تحليلي از تفسير هبوط، با نظر به آيات قرآن كريم ارايه داده شود. لذا نگارنده، با روش توصيفي - تحليلي و با رويكرد كتابخانه اي - اسنادي، مسايل مربوط به هبوط حضرت آدم (عليه السلام) را مورد بررسي قرار داده است و به تحليل و بررسي نظرات هر دو مفسر، تصحيح خطاها و ذكر مشتركات و تا حد امكان، ريشه يابي نظرات اين دو مفسر پرداخته شده است. در مقايسه اين دو تفسير نگاشته شده، هر دو در بسياري موارد راه به صواب برده و در برخي موارد نيز دچار خطا شده اند، گاهي مشتركاتي داشتند و در اكثر مطالب، تفاوت ديدگاه و افتراقاتي بين آن دو مشاهده شده است.