تأثير هشت هفته تمرين هوازي و عصاره بذر گشنيز بر شاخص‌هاي استرس اكسيداتيو و ATP بافت ريه رت‌هاي مسموم شده با پراكسيد هيدروژن

زمينه و هدف: فعاليت هاي هوازي و مكمل هاي گياهي به عنوان ابزاري جهت كنترل و كاهش بســـياري از بيماريهاي ناشي از استرس اكسيداتيو از جمله بيماريهاي ريوي مطرح هستند. هدف اين پژوهش بررسي تأثير 8 هفته تمرين هوازي و مكمل بذر گشنيز بر برخي شاخص هاي ا سترس اكسيداتيو و مقادير ATP بافت ريه رت هاي نر مسموم شده با پراكسيد هيدروژن بود. روش ها: تعداد 42 موش صـــحرايي نر بالغ نژاد ويســـتار به طور تصـــادفي به 7 گروه كنترل، مســـموميت، مسموميت+ 10 kg/mg عصاره گشنيز (مكمل1 ) مسموميت+ 10kg/m  عصاره گشنيز (مكمل 2) مسموميت+ تمرين، مسموميت+ تمرين+ مكمل 1 ،مسموميت+ تمرين+ مكمل 2 تقسيم شدند. مداخلات شامل 8 هفته (5 جلسه تمرين در هفته) دويدن روي نوار گردان به مدت 60 دقيقه و تزريق عصــاره بذر گشــنيز با دوزهاي 5kg/mg  و 10 طي دو هفته بود. غلظت بافتي شاخص هاي ATP ،MDA و PAB با ا ستفاده از كيتهاي ويژه ارزيابي و داده ها با آزمون تحليل واريانس دو راهه در سطح معناداري 0/05 تجزيه و تحليل شد. نتايج: هشــت هفته تمرين هوازي غلظت ATP را بصــورت معناداري افزايش و غلظت PAB ريوي را بصــورت معناداري كاهش داد.(p 0/05) .در حاليكه اثر معناداري بر شاخص MDA نداشت (0/05 P). از طرفي تنها دريافت 10kg/mg عصاره گشنيز باعث افزايش معنادار غلظت ATP و كاهش معنادار PAB در بافت ريه شد.تعامل تمرين هوازي با دوزهاي عصــاره بذر گشــنيز نيز موجب افزايش معنادار غلظت ATP و كاهش معنادارغلظت MDA و PAB گرديد.(p 0/05).نتيجه گيري: علي رغم تأثير مداخلات در تعديل اثر مسـموميت برخي شـاخص ها، بيشـترين اثر هنگام تعامل تمرين هوازي و دوزهاي بالاي عصاره گشنيز مشاهده گرديد.