افزايش اكوكارديوگرافيكي كوتاهي نسبي به دنبال پرفشاري شرياني تجربي ايجادشده در موش صحرايي

پرفشاري شرياني يكي از بيماري‌هاي مهم در جوامع بشري امروزي به حساب مي‌آيدكه در روند عملكردي قلب تاثيرگذار است. اين مطالعه براي تعيين ارتباط تغييرات كوتاهي نسبي اكوكارديوگرافيكي به دنبال پرفشاري شرياني تجربي ايجاد شده در موش صحرايي انجام يافت. در مطالعه حاضر، كوتاهي نسبي به دنبال پرفشاري شرياني تجربي ايجادشده در قلب موش‌هاي صحرايي  بررسي شد. بدين منظور از تعداد 30 سر موش صحرايي نر استفاده شد. در تمامي موش‌هاي تحت مطالعه عمليات استاندارد اكوكارديوگرافي با مقيدسازي فيزيكي انجام و كوتاهي نسبي طبق فرمول خاص تعيين گرديد. حيوانات تحت مطالعه به صورت تصادفي در 3 گروه تقسيم شدند. گروه اول به عنوان شاهد بدون جراحي و گروه دوم جراحي شده همراه با القاي تنگي انتخاب گرديدند. حيوانات گروه‌ سوم  شاهد فقط جراحي شده بودند. گروه هاي دوم و سوم در روز اول، تحت جراحي شكم قرار گرفتند و براي القاي پرفشاري شرياني، تنگي آئورت شكمي در گروه مربوطه ايجاد شد. در روزهاي 7، 14 و 21  اكوكارديوگرافي انجام و كوتاهي نسبي در گروه هاي مورد مطالعه محاسبه گشت. در اين مطالعه ميانگين كوتاهي نسبي در گروه جراحي شده پرفشارخون حين روز 14، 0.18± 40.42  درصد بوده كه در اين حالت بالاترين افزايش را نشان داد و اين مسئله با ساير گروه هاي تحت مطالعه يعني گروه شاهد با ميانگين 0.15±33.30  درصد و گروه فقط جراحي شده با ميانگين 0.21±34.26 درصد در همان روز اختلاف معني داري نشان دادند (0.05 p). مطالعه حاضر آشكار ساخت كه  افزايشي در شاخص كوتاهي نسبي به دنبال پرفشاري شرياني تجربي ايجاد شده در موش صحرايي مشاهده شد.