مقايسه عملكرد توليد مثلي ميش هاي وارداتي و ميش هاي ايراني با استفاده از روش تلقيح مصنوعي

هدف از اجراي اين پژوهش بررسي اثرات استفاده از سيدر و PMSG به عنوان يك روش مناسب همزماني فحلي به همراه تلقيح مصنوعي ميش هاي وارداتي و مقايسه آن با ميش هاي بومي ايراني بر عملكرد توليدمثلي بود. تعداد 180 راس ميش با ميانگين وزني مشابه به 6 گروه 30 راسي بر اساس نژاد داخلي و خارجي شامل گروه 1 نژاد رومانوف گروه 2 نژاد شاروله گروه 3 نژاد سافولك 4 نژاد بلوچي 5 نژاد مفاني گروه 6 نژاد افشاري انتخاب شدند. همزمان سازي فحلي در فصل بهار و با سيدر انجام شد. سيدر ها پس از 14 روز خارج شدند. در هنگام خروج سيدر ها به تمام ميش ها به صورت عضلاني 400 واحد بين المللي PMSG تزريق شد. ميش ها بعد از سيدر برداري و تزريق هورمون PMSG به محض مشاهده علائم فحلي با استفاده از روش ترانس سرويكال با اسپرم تازه تلقيح مصنوعي شدند. هيچ اختلافي بين گروه هاي آزمايشي از نظر مشاهده علائم فحلي وجود نداشت. نتايج سونوگرافي تخمدان روز 10 بعد از سيدر برداري، نشان داد كه تعداد جسم زرد در نژادهاي خارجي بيشتر از ساير نژادهاي داخلي بود و اختلاف معني داري مشاهده شد (P 0.05). نتايج مربوط به نرخ تخمك ريزي، نرخ آبستني، نرخ مرده زايي، نرخ بره زايي و نرخ دوقلوزايي بين گروه هاي مختلف اخـتلاف معنـي داري مشاهده شد (.(P 0.05 بيشترين نرخ تخمك ريزي (100درصد) ، نرخ آبستني (100درصد) ، نرخ بره زايي (160 درصد) و نرخ دوقلوزايي (66 درصد) مربوط به گروه رومانوف بود و با ساير گروه ها اخـتلاف معنـي داري داشت (. (P 0.05 به طور كلي با توجه به پايين بودن بازده توليدمثلي نژادهاي بومي ايراني نسبت به نژادهاي خارجي مي توان پيشنهاد نمود كه جهت بالا بردن بازده توليدمثلي گوسفند بومي جهت اصلاح نژاد از گوسفندان وارداتي استفاده نمود.