روابط خارجي ايران و فرانسه در چهارچوب نظريه نظام جهاني (با تأكيد بر بازه زماني 1848-1798 ميلادي)

در قرن نوزدهم ميلادي، ايران در كانون سياست خارجي قدرت‌هاي بزرگ قرار داشت كه در واقع بيانگر اهميت راهبردي اين سرزمين به‌منظور تأمين و تضمين منافع قدرت‌هاي مزبور بود. هدف از پژوهش حاضر آن است كه سياست خارجي ايران و فرانسه را بر اساس نظريه نظام جهاني و با تأكيد بر بازه زماني 1848-1798م. بررسي كند كه هم‌زمان با دوره سلطنت فتحعلي شاه و محمد شاه قاجار بود. پرسش اصلي اين است كه چه مؤلفه‌ها و عواملي در تعيين و تنظيم سياست خارجي ايران و فرانسه در زمان يادشده تأثيرگذار بودند؟ آيا از سرگيري روابط خارجي ايران و فرانسه در دوره قاجار بر پايه نگرش و منافعي مشترك انجام گرفت؟ يافته‌هاي تاريخي از اهداف واحد، خواسته هاي مشترك و تعقيب منافع دوسويه از طرف اين دو كشور حكايت مي‌كنند؛ اما با توجه به بررسي‌هاي انجام‌شده مي‌توان چنين اظهار كرد كه منافع كشورهاي نيمه‌مستقل همچون ايران در راستاي موقعيت دولت‌هاي مركزي و پيراموني در نظام جهاني و همچنين در ارتباط با رقابت قدرت‌هاي بزرگ تعريف مي‌شد و بنا بر اين، مناسبات دو كشور ايران و فرانسه در تمام جنبه‌هاي سياست خارجي بر اساس گزاره وابستگي تعيين و تنظيم مي‌گرديد.