ارائه الگوي نقش اجتماعات محلي در توسعه پايدار اجتماعي شهرها (مطالعه موردي منطقه 8 شهر تهران)

نمود بارز پايداري اجتماعي شهرها بر پايه محله پايدار و اجتماعات محلي قابل مشاهده است. كه عوامل بسياري در انسجام و شكل گيري اجتماعات محلي دخيل هستند كه شناخت و ميزان تاثيرگذاري آن ها در پايداري اجتماعي در قالب يك الگوي بهينه اهميت بسياري دارد. از اين رو هدف پژوهش حاضر، ارائه الگويي از پايداري اجتماعي با نقش اجتماعات محلي بر اساس شاخص هاي توسعه پايدار اجتماعي و اجتماعات محلي و بررسي ارتباط دروني و پنهاني بين متغيرها و شاخص ها مي باشد. تحقيق حاضر از نوع كاربردي و روش كار از نوع آميخته (توصيفي – تحليلي) و جمع آوري داده به دو روش كتابخانه اي و ميداني و از ابزار پرسشنامه است. جامعه آماري گروه خبرگان در رشته هاي جغرافيا و برنامه ريزي شهري، شهرسازي و جامعه شناسي است و حجم نمونه با استفاده از نرم افزار SAMPLE POWER برابر با 100 نفر برآورد گرديده است. روش نمونه‌گيري احتمالي و تصادفي ساده در نظر گرفته شده است. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از مدل معادلات ساختاري و نرم افزار ايموس بهره گرفته شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه وضعيت اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي به ترتيب به ميزان 0/155 ، 0/750 و 0/403 بر اجتماعات محلي اثرگذار هستند و اجتماعات محلي نيز به ميزان 0/632 بر پايداري اجتماعي تاثير مثبت و معنادار دارد. بنابراين تحقيق حاضر معتقد است كه نظام برنامه ريزي شهري براي توسعه پايدار اجتماعي شهر بايستي به سمت رويكرد برنامه ريزي اجتماع محور سوق داده شود.