تحليل تطبيقي حكمروايي خوب شهري مطالعه موردي: مناطق 2 و 10 شهر تهران

استفاده از فناوري اطلاعات در طي يك دهه اخير در شهر تهران سبب شكل‌گيري عرصه‌هاي متفاوتي از زندگي شهروندي شده است. از جمله مواهب شهر هوشمند براي كلان‌شهر تهران تسهيل امور مديريت شهري است. از اين منظر تحقيق حاضر تلاش دارد، با توجه به ارتباط بين شاخص‌هاي حكمروايي خوب شهري و هوشمندسازي، ميزان تحقق پذيري شاخص‌هاي حكمروايي خوب شهري را مورد بررسي قرار دهد. روش تحقيق حاضر توصيفي ـ تحليلي است كه با استفاده از داده‌هاي ميداني (پرسش‌نامه) و آزمون‌هاي آماري مانند ttest ، و مدل‌هاي تصميم‌گيري مانند ويكور مناطق هدف را به لحاظ شاخص‌هاي حكمروايي خوب شهري مقايسه نمايد. در اين تحقيق بررسي و ارزيابي شاخص‌هاي حكمروايي خوب شهري از نظر ساكنين مناطق شهر (2 و 10) تهران و هوشمند سازي از نظر كارشناسان و مسئولين شهرداري تهران مورد بررسي و ارزيابي قرار گرفته است. جامعه آماري تحقيق منطقه 2 (به عنوان منطقه برخوردار) و منطقه 10 (به عنوان منطقه كم برخوردار) شهر تهران مي‌باشد كه با استفاده از آزمون كوكران حجم نمونه آماري 384 نفر (262 نفر از منطقه 2 و 122 نفر از منطقه 10) انتخاب شده است. علاوه بر اين با استفاده از روش گلوله برفي براي بررسي رابطه بين شاخص‌هاي شهر هوشمند و حكمروايي خوب شهري تعداد 60 ( 40 نفر مسئولين و 20 نفر گروه كارشناس خبره) نفر از مسئولين و كارشناسان خبره انتخاب شده است. نتايج به دست آمده از تحقيق نشان داد ميانگين مطلوبيت شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در منطقه 10 شهر تهران كمتر از حد متوسط بوده بنابراين اين منطقه از وضعيت نامناسب و نامطلوبي از حكمروايي بر خوردار است. نتايج حاصل از تحليل مدل ويكور براي رتبه بندي مناطق نشان مي‌دهد كه منطقه 2 وضعيت بهتري داشته و منطقه 10 (به عنوان منطقه كم برخوردار) در اولويت اول براي بهبود شرايط اجراي حكمروايي خوب شهري است.