ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺷﯿﻮة آﻣﻮزش ﻣﻌﻤﺎري داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎي ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﺒﮏ آﺛﺎر ﻣﻌﻤﺎري ﺳﺎلﻫﺎي 1370-1340

No Title

ﺷﯿﻮة آﻣﻮزش ﻣﺘﺪاول ﺑﺮ داﻧﺸﮑﺪهﻫﺎي ﻣﻌﻤﺎري اﯾﺮان در دﻫﮥ 40 ﻣﺘﺄﺛﺮ از ﺑﻮزار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﮑﺘﺐ ﺑﺎﻫﺎوس، رو ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻬﺎده و ﺗﺎ اواﺧﺮ دﻫﮥ 50 اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. اواﺧﺮ اﯾﻦ دﻫﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﺳﭙﺲ وﻗﻮع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ، ﻣﻮﺟﺐ دور ﻣﺎﻧﺪن و ﮐﻨﺎرهﮔﯿﺮي داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن و اﺳﺎﺗﯿﺪ از ﻣﺤﯿﻂ آﻣﻮزﺷﯽ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ روز ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮد، ﺳﻬﻢ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در ﺳﺮدرﮔﻤﯽ اﺳﺎﺗﯿﺪ در ﺗﺪرﯾﺲ، ﭘﺲ از دورة ﺑﺎزﮔﺸﺎﯾﯽ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ دارد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻮة آﻣﻮزش ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در روﻧﺪ ﺧﻠﻖ آﺛﺎر ﻣﻮﻓﻖ در ﻣﻌﻤﺎري دارد، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آن ﺿﺮورت ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ؛ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺻﻼﺣﺎت و ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺷﮑﻞﮔﺮﻓﺘﻪ در ﺳﯿﺴﺘﻢ آﻣﻮزش ﻣﻌﻤﺎري در دﻫﻪﻫﺎي 40 ﺗﺎ 70 ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﭘﯿﺮوي از روﯾﮑﺮدﻫﺎ و ﻣﮑﺎﺗﺐ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن آﻣﻮزش اﺳﺖ، اﻫﻤﯿﺖ اﯾﻦ دوران در ﺷﯿﻮهﻫﺎي آﻣﻮزﺷﯽ و ﻗﯿﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از آنﻫﺎ ﻣﺤﺮز ﻣﯽﮔﺮدد. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﺑﺎ ﻫﺪف دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﺎن ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬاري ﺷﯿﻮة آﻣﻮزش ﺑﺮ آﺛﺎر ﻣﻌﻤﺎري و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن، ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﻣﻌﻤﺎري ﺑﺮآﻣﺪه از آنﻫﺎ، ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از اﺳﺘﺪﻻل ﻗﯿﺎﺳﯽ و اﺳﺘﻨﺘﺎﺟﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪدﺳﺖ آﻣﺪه ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ آﻣﻮزش ﻣﻌﻤﺎري ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻣﮑﺘﺐ ﺑﻮزار، ﺑﻪ آﺛﺎري ﺑﺎ ﻣﻌﻤﺎري ﻧﺌﻮﮐﻼﺳﯿﮏ و ﻣﺪرن ﻏﺮﺑﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه و ﺷﯿﻮة آﻣﻮزش ﻣﺘﺄﺛﺮ از ﻣﮑﺘﺐ ﺑﺎﻫﺎوس، ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﻣﻌﻤﺎري را ﺑﻪﺳﻮي ﺳﺒﮏ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻞ و ﻣﺪرن ﻣﺘﺄﺧﺮ ﺳﻮق داده اﺳﺖ. ﺣﺎل آنﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﺎل 58 و ﺑﺎ وﻗﻮع اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ در ﭘﯽ ﺟﺴﺖوﺟﻮي ﻫﻮﯾﺖ، ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺴﺖﻣﺪرن و ﺑﻮﻣﯽ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.

No abstract