شهر در حكمت متعاليه و جايگاه آن در كمال انسان

شهرها عصاره تمدن بشري در بستر زمان هستند كه امروزه مهمترين سكونتگاه انسان معاصر به شمار مي روند. ابعاد مختلف فرمي و محتوايي شهر، جايگاه بالايي در سير تكامل يا انحطاط انسان داشته و كيفيات محيطي در مقياس هاي مختلف شهر، بر كيفيت زندگي انسان و تعالي وي تاثير بسزايي مي گذارد. بررسي شهرها و جايگاه آن ها در نظام هاي فكري گوناگون در راستاي دستيابي به يك چهارچوب جامع در خصوص بهبود شرايط فعلي مي تواند موثر واقع گردد. سوال اين پژوهش «جايگاه شهر در كمال و تعالي انسان از منظر حكمت متعاليه چيست؟» است. در راستاي اين مهم، به تبيين جايگاه شهر در سيستم فكري صدرايي پرداخته شده و نقش آن در كمال انسان مورد بررسي و مطالعه قرار گرفته است. روش پژوهش حاضر بنيادينظري مي باشد. راهبرد استفاده شده، راهبرد تفسيرگرايي و استدلال منطقي است. روش گردآوري اطلاعات كتابخانه اي، اسنادي مي باشد. با توجه به نوع تحقيق و راهبرد آن، مقاله حاضر را مي توان از جمله مقالات كيفي ناميد. شهر به عنوان، محل زندگي، رشد و تعالي انسان، و يك اثر هنري ساخته دست هنرمند (شهرساز) مي تواند در زمينه سازي بستري براي كمال انسان در صورت توجه به اصول كمال، بسيار كارا و موفق عمل نمايد. در اين راستا توجه به اصل وحدت و كثرت در تمامي ابعاد اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، كالبدي و زيست محيطي شهرها و تلاش در ساماندهي آن ها هماهنگ با نظم الهي، راهبردي مهم در خلق بستري مناسب براي كمال انسان ها محسوب مي شود. همچنين تجلي زيبايي هاي خداوندي در شهر و انعكاس آن ها در زندگي اجتماع با الگوهايي همچون باغ ايراني از ديگر راهكارهاي اين ديدگاه است.