تأملي در باب تفسير كاهيل از نكته اخلاقي و فرهنگي رساله ويتگنشتاين

بر اساس رساله منطقي فلسفي ويتگنشتاين، گزاره هاي علوم طبيعي كل گزاره هاي معنادار زبان اند، و بنابراين گزاره اخلاقي وجود ندارد، چرا كه سخن گفتن از اخلاقيات معيار معناداري گزاره ها كه عبارت است از تاييدپذيري تجربي را تامين نمي كند. به علاوه، ويتگنشتاين در جايي رساله منطقي فلسفي را واجد نكته ي مهم اخلاقي مي داند. به نظر مي آيد بين اين ادعاي اخير ويتگنشتاين از يك سو، و بي معنا دانستن اخلاقيات از ديگر سو، تعارضي وجود دارد. در برابر اين تعارض ظاهري، سعي مي كنيم در باب اين كه نكته اخلاقي رساله منطقي فلسفي چيست تامل كنيم. در پاسخ به مساله مذكور به تفسير كِوين كاهيل از ويتگنشتاين توجه خواهيم كرد. از نگاه ويتگنشتاين فرهنگ مدرن مانع از چيزي است كه او آن را تجربه حيرت از وجود جهان مي خواند. كاهيل نكته اخلاقي رساله منطقي فلسفي را در ارتباط با همين نگاه ويتگنشتاين به فرهنگ مدرن تفسير مي كند. در پايان اين بررسي، اين مسائل را مرور مي كنيم كه اولا به فرض صحت تفسير كاهيل، رساله منطقيفلسفي در معرض چه انتقادي قرار خواهد گرفت، و در ثاني استناد كاهيل در تفسير رساله به ديگر آثار ويتگنشتاين تا چه حد قابل دفاع است.