بررسي راهبرد فقهي امر به معروف و نهي از منكر در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي با تأكيد بر راهكارهاي احيا و ترويج اين فريضۀ الهي

هدف دين مبين اسلام تأمين سعادت دنيا و آخرت انسان‌ است، بنابراين خداوند براي رسيدن به اين مقصود در همۀ زمينه‌ها دستورهاي لازم را در اختيار انسان قرار داده است، و چنانچه هريك از اين دستورها و قوانين به‌طور صحيح و كامل در جامعه نهادينه و اجرا شود، در همان راستا موجب كاهش آسيب‌هاي اجتماعي مي‌شود. از آنجا كه امر به معروف و نهي از منكر، زمينه‌ساز تربيت سالم اجتماعي است، با ايجاد حس مسئوليت‌پذيري در پيوندهاي مختلف اجتماعي، در پيشگيري از آسيب‌هاي اجتماعي مؤثر است و نيز با حساسيت عمومي كه در برابر گناه دارد، اجازه نمي‌دهد افراد دچار تباهي شوند. ازاين‌رو بسياري از آسيب‌هاي اجتماعي به اين دليل در جامعه رواج پيدا مي‌كند كه اين دو واجب مغفول مي‌مانند و اقشار مختلف مردم در برابر آسيب‌هاي اجتماعي احساس بي‌تفاوتي و بي‌مسئوليتي مي‌كنند. در اين مقاله ضمن بررسي نقش امر به معروف و نهي از منكر به‌عنوان راهبرد فقهي در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي، راهكارهايي براي ترويج و احياي اين دو فريضۀ الهي در جامعه ارائه مي‌شود. هدف اين است كه اثر اين دو واجب الهي در كاهش آسيب‌هاي اجتماعي شناسانده شود و همين مسئله سبب عمل كردن و گسترش آن در جامعه مي‌شود، در نتيجه ناهنجاري‌ها و كجروي‌ها در جامعه كمرنگ و محو مي‌شود. براي اين منظور از روش توصيفي تحليلي و از طريق جمع‌آوري اطلاعات به‌صورت كتابخانه‌اي بهره‌برداري شده است.