مقايسه‌ي شيوع اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي در بيماران كلاس ΙΙ با سابقه‌ي درمان ارتودنسي، بدون درمان و با درمان ارتوسرجري

مقدمه: اكثر ارتودنتيست‌ها بر اين باورند كه درمان ارتودنسي، باعث ايجاد (Temporomandibular disorder) TMD نمي‌شود اما برخي محققين بر اين باورند كه درمان ارتودنسي، باعث بروز TMD مي‌شود. هدف از اين مطالعه، بررسي شيوع علائم اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي در بيماران اسكلتال كلاس II در سه گروه با سابقه‌ي درمان ارتو، ارتوسرجري و بدون درمان بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي، 99 بيمار بالغ اسكلتال كلاس ΙΙ مراجعه‌كننده به بخش تخصصي ارتودنسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان (خوراسگان) در سال 1398 انتخاب شدند. شيوع TMD در سه زير گروه: دريافت‌كننده‌ي درمان ارتودنسي بدون ارتوسرجري، دريافت‌كننده‌ي درمان ارتودنسي به همراه ارتو سرجري، بدون دريافت درمان ارتودنسي بررسي شدند. با استفاده از ايندكس و پرسش‌نامه‌ي Helkimo به بررسي شاخص‌هاي Anamnestic و Dysfunction پرداخته شد. داده‌ها با آزمون‌هاي آماري Kruskal-Wallis، Chi-Square و Fisher s exact test تجزيه و تحليل شدند (0/05 p value). يافته‌ها: در بررسي شدت و شيوع TMD در افراد بالغ داراي مال‌اكلوژن كلاس ΙΙ، بين سه گروه مورد مطالعه، در مقايسه‌ي شاخص Anamnestic و شاخص Dysfunction بين بيماران با سابقه‌ي درمان ارتودنسي، ارتوسرجري و بدون درمان، اختلاف معني‌داري وجود نداشت (0/05 p value ). در بررسي TMD در افراد بالغ داراي مال‌اكلوژن كلاس II Div1 و Div 2 بين سه گروه مورد مطالعه، در مقايسه‌ي شاخص Anamnestic و شاخص Dysfunction بين بيماران سابقه‌ي درمان ارتودنسي، ارتوسرجري و بدون درمان، اختلاف معني‌داري وجود نداشت (0/05 p value ). نتيجه‌گيري: شدت و شيوع TMD در افراد بالغ داراي مال‌اكلوژن كلاس ΙΙ، بين سه گروه مورد مطالعه، تفاوت نداشت.