سخن‌گفتن از خداوند: مكمليت زبان دين تشكيكي و استعاره‌‌گرايي به روايت ريكور

در اين مقاله، امكان مكمليت زبان دين تشكيكي و استعاره‌گرايي در پاسخ به مسئلۀ سخن‌گفتن از خداوند در فلسفۀ زبان ديني، به‌عنوان يك پيشنهاد، مطرح و از آن دفاع شده است. نخست، به يك متناقض‌نما در بحث سخن‌گفتن از خداوند، اشاره و سپس تلاش شد آنچه شايد بتوان پاسخ صدرالمتألهين به اين متناقض‌نما ناميد، صورتبندي شود. در گام بعدي، به يك نقص تبييني (ازنظر زبان‌شناسي فلسفي) در اين پاسخ اشاره شد. پيشنهاد مشخص اين مقاله اين است كه مي‌توان براي رفع اين نقص از مطالعات استعاره‌شناختي معاصر كمك گرفت كه بر معرفت‌بخشي استعاره‌ها تأكيد دارند و در پي تبيين چگونگي كشف معنا در كاربست استعاري زبان‌اند. براي اين منظور، استعاره‌گرايي شناختي به روايت پل ريكور صورت‌بندي شد. سپس استدلال شد نخست، باوجود آنچه ممكن است در آغاز به نظر بيايد، اين دو نظر، سازگار و جمع‌پذيرند. دوم، پيشنهاد مي‌شود در اين دو ايده، به ديدۀ دو امر مكمل در پاسخ به مسئلۀ سخن‌گفتن از خداوند نگريسته شود. در پايان نيز به برخي پيامد‌هاي طرح اين پيشنهاد پرداخته‌ شده است.