تاثير توانمندسازي بر خودكارآمدي و عملكرد شغلي دبيران تربيت‌بدني

هدف اين پژوهش بررسي تأثير توانمندسازي بر خود كارآمدي و عملكرد شغلي دبيران تربيت‌بدني بود. روش پژوهش كمي بود و جامعه آماري پژوهش را كليه دبيران تربيت‌بدني كشور به تعداد 27530 تشكيل دادند. با استفاده از جدول تعيين حجم نمونه كرجسي و مورگان تعداد 380 نفر از دبيران تربيت‌بدني به تفكيك 188 مرد و 192 زن به ‌عنوان جامعه نمونه انتخاب شدند. روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي يك مرحله‌اي بود. براي گردآوري داده ها از سه پرسش‌نامه‌ استفاده شد. اين پرسش نامه ها عبارت بودند از پرسش نامه توانمندسازي دبيران تربيت‌بدني اقتباس شده از دو پرسش نامه توانمندسازي كاركنان ركني لموكي (2013) و پرسش نامه بهبود عملكرد شغلي كاركنان آوام له (2013)، پرسش نامه خود كارآمدي با اقتباس از پرسش نامه خود كارآمدي معلمان بندورا (2006) و پرسش نامه عملكرد شغلي معلمان برگرفته از پرسش نامه عملكرد شغلي معلمان امين، شاه، اياز و آتا (2013). تجزيه و تحليل داده‌ها در دو سطح توصيفي و استنباطي و با استفاده از نرم‌افزار SPSS21 و نرم‌افزار LISREL8انجام گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه مقدار ضريب رگرسيوني استاندارد بين توانمندسازي و خودكار آمدي دبيران برابر 0.56 با ضريب معناداري 7.02 t= هست كه نشانگر تأثير معنا‌دار و مستقيم توانمندسازي بر روي خود كارآمدي دبيران تربيت‌بدني كشور بود. همين‌طور نتايج نشان داد كه مقدار ضريب رگرسيوني استاندارد بين توانمندسازي و عملكرد شغلي دبيران برابر 0.53 با ضريب معناداري 8.87 t= بود كه اين يافته نيز نشان داد، توانمندسازي بر روي عملكرد شغلي دبيران تربيت‌بدني كشور تأثير معنا‌دار و مستقيم داشته است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه اگر بر توانمندي‌هاي دبيران تربيت‌بدني افزوده شود، اين امر مي‌تواند سبب بهبود خود كارآمدي و عملكرد شغلي دبيران تربيت‌بدني شود.