آيا رفتار الاستيك بدن با عوامل خطرزاي آسيب‌هاي اسكلتي-عضلاني حين فرود ارتباط دارد؟

رفتار و ويژگي الاستيك ساختارهاي بدن انسان، نقشي بالقوه در چگونگي انتقال نيرو و غلبه بر اغتشاشات خارجي وارد بر بدن دارد و به‌اين‌ترتيب مي‌تواند نقشي تعيين‌كننده در پيشگيري از بروز آسيب‌هاي اسكلتيعضلاني داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر، سنجش ارتباط ميان رفتار الاستيك بدن با عوامل خطرزاي آسيب‌هاي اسكلتيعضلاني حين فرود تك‌پا بود. 30 مرد جوان سالم آزمون‌هاي هاپينگ را براي تعيين رفتار الاستيك بدن و آزمون فرود تك‌پا را براي تعيين عوامل خطرزاي آسيب، روي يك صفحة نيرو و در برابر دوربين سرعتبالا انجام دادند. سفتي پا به‌عنوان يكي از مهم‌ترين متغيرهاي تعيين‌كنندة رفتار الاستيك بدن و زمان رسيدن به پايداري، فلكشن و والگوس زانو به‌عنوان عوامل خطرزاي آسيب، محاسبه شدند و ارتباط آنها از طريق آزمون همبستگي پيرسون تعيين گشت. ضرايب همبستگي معنادار مثبت بين سفتي پا و زاوية فلكشن اوليه و نهايي زانو حين فرود مشاهده شد اما هيچ ارتباط معناداري بين سفتي پا با والگوس زانو وجود نداشت. روابط معنادار مثبت بين سفتي پا و زمان رسيدن به پايداري در راستاي آنتريورپوستريور، ديگر يافتة اين پژوهش بود. بر اساس يافته‌هاي پژوهش حاضر، به نظر مي‌رسد اگرچه سفتي پاي بالا به‌عنوان عاملي مهم براي موفقيت در برخي عملكردهاي حركتي نظير دويدن شناخته مي‌شود، اما مي‌تواند اجراي صحيح تكنيك فرود را با اختلال مواجه سازد و رسيدن به شرايط پايدار در راستاي آنتريورپوستريور را به تاخير اندازد. اجراي تمرينات تخصصي به منظور اصلاح تكنيك فرود يا تعديل سفتي پا و بهينه‌سازي رفتار الاستيك بدن، مي‌تواند در پيشگيري از آسيب‌هاي اسكلتيعضلاني اندام تحتاني نظير آسيب ACL موثر باشد.