توسعه آموزش عالي و شكاف جنسيتي تحصيل در ايران

تأكيد بر فراگير شدن آموزش در برنامه هاي توسعه كشور و افزايش تقاضا براي آموزش عالي در دهه 1380، نياز كشور به توسعه مراكز آموزش عالي را ضروري مي ساخت. توسعه بي سابقه مراكز آموزش عالي در نيمه دهه 1380 به گونه اي بود كه در سال 1387، تمام شهرستان هاي كشور حداقل يك مركز آموزش عالي داشتند. در واقع، در كوچك ترين شهرستان هاي ايران نيز مراكز آموزش عالي تأسيس شد تا مشكل رفت و آمد براي ساكنان شهر هاي كوچك را حل كرده و از سوي ديگر نيز با گسترش و تأسيس مراكز آموزش عالي در شهر هاي بزرگ تر، ميزان پذيرش در دانشگاه و دسترسي افراد به مراكز آموزش عالي را افزايش دهد. در كنار اين اقدامات، دسترسي كمتر به مراكز آموزش عالي در نزديكي محل سكونت، عموماً زنان را بيشتر از مردان تحت تأثير قرار مي دهد. در اين پژوهش، اثر افزايش مراكز آموزش عالي روي سال هاي تحصيل و احتمال دانشگاه رفتن مردان و زنان بررسي مي‌شود. با تركيب داده‌هاي مؤسسات آموزش عالي طي بازه ۱۳۷۸ تا ۱۳۹۵، با پيامدهاي تحصيلي افراد ۱۸ تا ۳۵ ساله در داده‌هاي سرشماري نفوس و مسكن ۱۳۹۵، رگرسيون با اثرات ثابت شهرستان و سن، تخمين زده مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه سال‌هاي تحصيل براي افرادي كه دسترسي بهتري در اين دوره به مراكز آموزش عالي پيدا كرده‌اند، به طور معني‌داري تغيير نكرده است؛ امّا زنان نسبت به مردان از افزايش مراكز آموزش عالي، بيشتر منتفع شده‌اند.