عنوان مقاله :
به‌سوي چارچوبي براي مفهوم‌پردازي از منفعت عمومي در برنامه‌ريزي فضايي
عنوان به زبان ديگر :
Toward a Framework for Conceptualizing Public Interest in Spatial Planning
پديد آورندگان :
زنديه، سميه دانشگاه شهيدبهشتي، تهران، ايران , صرافي، مظفر دانشگاه شهيدبهشتي، تهران، ايران
كليدواژه :
منفعت عمومي , فردگرايي , تكثرگرايي , جهان‌شمول‌گرايي , رهيافت انتقادي
چكيده فارسي :
منفعت عمومي مفهومي پرمناقشه در نظريه‌هاي برنامه‌ريزي فضايي بوده است. اين مناقشات، با دلالت بر نبود وفاق بر سر چيستي (و بودونبود) مفهوم منفعت عمومي، منجر به توسعه‌ي نظريه‌هاي مختلفي در و درباره‌ي برنامه‌ريزي فضايي شده و گاه تا جايي پيش رفته‌اند كه مشروعيت برنامه‌ريزي را به چالش بكشند. اين مقاله با تأكيد بر ضرورت پرداختن به اين مفهوم بنا نداشته كه پاسخي قطعي و غايي به پرسش چيستي منفعت عمومي بدهد، بلكه با مقدم دانستن درك اين مناقشات، در پي صورت‌بندي پاسخ‌هايي بوده است كه به پرسش منفعت عمومي در برنامه‌ريزي فضايي داده شده‌اند. به اين منظور اين مقاله، با به‌كارگيري روش فراتركيب كيفي، بر درك چشم‌اندازهاي هستي‌شناسانه‌ي مختلف درباره‌ي رابطه‌ي بين امر اجتماعي و امر فردي تأكيد كرده و بر آن بوده است تا رد اين چشم‌اندازها را بر شكل‌گيري مفهوم منفعت عمومي در نظريه و عمل برنامه‌ريزي فضايي در دوازده سنت فكري اثرگذار در برنامه‌ريزي بگيرد. اين دوازده سنت نشان از غلبه‌ي چهار رهيافت فردگرا، جهان‌شمول، تكثرگرا و انتقادي به منفعت عمومي در برنامه‌ريزي فضايي دارند. در چارچوب اين چهار رهيافت اين مقاله به سه پرسش پرداخته است: چه پيوندي ميان فرد و اجتماع وجود دارد؛ آنچه مشترك و شكل‌دهنده‌ي منفعت عمومي است چيست؛ و چگونه مي‌توان آن را تحقق بخشيد؟
چكيده لاتين :
Public interest has always been a controversial concept in spatial planning theories. The controversies over the concept imply a critical disagreement on what public interest is and if it exists at all. These have led to the development of multiple theories, challenging the legitimacy of planning. This article emphasizes the importance of addressing the question of public interest. However, it has not aimed to find an ultimate answer to the question; rather, it has focused on understanding the nature of the disagreements on this concept through the formulation of the different responses to this question. Accordingly, it has put its finger on the various ontological perspectives on the relation between the social and the individual by applying the meta-synthesis method and aimed to understand the trace of these perspectives on the conceptualization of public interest in the twelve most influential traditions on planning theory and practice. The article indicates the dominance of four approaches to the public interest in spatial planning, including individualism, universalism, pluralism, and critical tradition. In terms of these approaches, the article has addressed three questions: what is the nature of the relation between the social and the individual; what does constitute the public interest; and how does the so-called public interest actualize, especially in spatial planning?
عنوان نشريه :
برنامه ريزي توسعه شهري و منطقه اي
