سركوب معني در رمان بازماندۀ روز كازو ايشيگرو: مغالطۀ قصدي خودش يك مغالطه است: نقدي بر مقالۀ «مغالطۀ قصدي» ويمست و بيردزلي

“The Intentional Fallacy”, itself a Fallacy: a Critique of Wimsatt and Beardsley’s “The Intentional Fallacy”

اين تحقيق در تلاش است تا اشتباهات مقالۀ «مغالطۀ قصدي» از ويمست و بيردزلي را بررسي كند. اين دو منتقد نقد نويي بر اين باورند كه قصد نويسنده نبايد هنگام ارزيابي متن در نظر گرفته شود، چون قصد نويسنده نه موجود است و نه مطلوب. اين تحقيق دو مورد از ادعاهاي اين دو تن را زير سؤال مي­برد: اول اينكه قصد نويسنده مجزا از معناي متني است و دوم اينكه قصد نويسنده عاملي شخصي و بيوگرافيكي است در حالي كه شعر عمومي است. اين مقاله براي رد كردن ادعاي آن­ها از مفهوم معناي زباني اي. دي هيرش استفاده مي­كند. معناي زباني نوعي از شي قصدي است كه هيرش آن را هم معني با معناي متني مي­داند. اين مطالعه از گفته ­هاي هيرش فراتر مي­رود و ادعا مي­كند كه از لحظه­اي كه نويسنده قصدش را از طريق زبان به متن متنقل مي­كند، ديگر با قصد مواجه نيستيم بلكه با شي مواجهيم. زبان طبق نظر منتقدان نقد نو ابزاري مناسب و قابل اعتماد است، بنابراين وقتي ويمست و بيردزلي قصد نويسنده را زير سوال مي­برند، در واقع مفهوم زبان را زير سوال مي­برند. دومين ادعاي آن­ها يعني ماهيت شخصي قصد نويسنده با استفاده از عقيدۀ تي.­اس اليوت در مورد مقايسۀ شاعر و كاتاليزگر رد مي­شود. اليوت معتقد است كه شاعر خصوصيات شخصيتي خود را وارد شعر نمي­كند. اين مطالعه بينش ما را نسبت به قصد نويسنده تغيير مي­دهد و به ما كمك مي­كند تا دريابيم كه قصد نويسنده نه تنها عاملي شخصي و بيوگرافيكي نيست بلكه عاملي از عوامل زباني است.

Abstract This research aims to highlight the falsities of William K. Wimsatt and Monroe C. Beardsley’s article “The Intentional Fallacy” (1946). These two New Critics believe that the intention of the author should not be considered when judging the text because the intention of the author is neither available nor desirable. The present research questions two of their claims: that the intention is something separate from the textual meaning and that the authorial intention is private and biographical while the poem is public. To refute their claims, the research employs E.D. Hirsch’s concept of verbal meaning. Verbal meaning is simply a special kind of intentional object which he considers to be synonymous with textual meaning. The study goes beyond Hirsch’s ideas and claims that from the moment the author transfers his intention, through language, to the text, it is no longer an intention but the object. Language, according to the New Critics is a proper and reliable medium, so when Wimsatt and Beardsley question the authorial intention, they are actually questioning the very notion of language. Their second claim, that is the private nature of the author’s intention, will be rejected by borrowing T.S. Eliot’s analogy of the poet to a catalyst. Eliot shows that the poet does not include his/her personality traits in the poem. The achievement of this study is a new view toward the authorial intention, a view which is not based on personal and biographical factors but on verbal factors.