كليدواژه :
بازنمايي , خودسازي زبان , بازسازي فرهنگي , هويت , معرفت شناسي
چكيده فارسي :
پراكندگي فرهنگي در نتيجۀ آسيب‌هاي جمعي، مسئلۀ بازنمايي را به عنوان وسيله‌اي براي شناسايي در تعارض تداعي مي‌كند. در دورۀ انقلاب فكري، زبان در هستۀ اصلي مسئله قرار دارد، زيرا گفتار، نفي سكوت و خاموشي است. مسئله، روش مناسب براي بيان و بازيابي گذشته، فرهنگ و هويت شخص در محدودۀ مذاكرات سازندگان تاريخي يا بازسازندگان قرار مي‌گيرد. در حالي كه برخي از آنها، از جمله نوگي وثونگ نوشتن به زبان‌هاي ملي و قومي را به خاطر مردم خود پيشنهاد مي‌كند، برخي ديگر مانند چينوا آچهبه نوشتن به زبان سلطه‌گر را براي نمايش و اثبات فرهنگ افراد تحت سلطه از طريق ايجاد يك گفتمان بين‌المللي ترجيح مي‌دهد. با اين حال، ديدگاه اخير همچنين خواستار زبان جديدي است كه با استفاده از خودسازي زبان، بدون پس‌زمينۀ منفي باشد. سرود سليمان اثر توني موريسون براي نشان دادن اهميت خودسازي زبان، قابل مطالعه است. موريسون نوعي فرار را فرض مي‌كند، فراري معنوي كه در زبان گنجانده شده است. ميلك‌من، قهرمان داستان، هويتي دارد كه از نظر فضايي تقسيم شده است، همانطور كه هومي‌باوا به آن برچسب مي‌زند. در حالي كه هويت او بايد با واقعيت اجتماعي‌اش مطابقت داشته باشد، ميلك‌من در تأثيرات بعدي هويت فرهنگي گير كرده است. در نتيجه، براي اينكه واقعيت تكه تكه شده خود را كنار هم بگذارد، بايد به سرچشمه خود پرواز كند. در طول سفر، او از طريق يك ترانه رمزگذاري شده به نام سرود سليمان در مورد گذشته ياد مي‌كند. اگرچه اشعار بيشتر به زبان انگليسي است ولي همراه با لهجه‌هاي آفريقايي سروده شده است، پس ترانه بي‌معني به نظر مي‌رسد در حالي كه داراي مفاهيم فرهنگي است. بنابراين، زبان در چارچوب خاصي استفاده مي‌شود كه آن را قادر مي‌سازد با مدلول كنار بيايد.
چكيده لاتين :
Cultural fragmentation as a result of collective trauma evokes the question of representation as a means of identification during conflict. In the period of intellectual revolution, language lies at the core of the problem since speaking is the negation of silence and silencing. The question of the appropriate way to express and reclaim one’s past, culture, and identity falls within the scope of historical constructors/ re-constructors’ negotiations. While some of them, including Ngũgĩ wa Thiongʼo, suggest writing in national and ethnic languages for the sake of their people, others like Chinua Achebe prefer writing in the dominator’s language to display and prove the culture of the dominated through creating an international discourse. However, the latter standpoint calls also for a New Language that is guilt-free using language appropriation. Toni Morrison’s Song of Solomon is worth pointing at work to illustrate the significance of language appropriation. Morrison assumes a kind of escape, a spiritual one, embedded in language. Milkman, the protagonist, has an identity that is split spatially as Homi Bhabha labels that. While his identity must just match his social reality, Milkman is stuck in the after effects of cultural identification. As a result, in order to piece together his fragmented reality, he must fly back to his origins. During his journey, he learns about the past through an encoded song, Song of Solomon. Although the lyrics are mostly written in English in addition to some African dialects, the song sounds like nonsense while it bears cultural connotations. Thus, language is used within a specific context that makes it able to cope with the signified.
