تأثير آمايش سرزمين با رويكرد آموزش عالي سلامت بر توسعه پايدار و عدالت آموزشي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كلان منطقه يك

The Impact of Land Use Planning with Higher Health Education Approach on Sustainable Development and Educational Justice in Macro Medical Universities of Region One

مقدمه: برتري يك كشور بيش از آن كه به منابع طبيعي يا ظرفيت‌هاي موجود صنعتي متكي باشد، به ميزان بهره‌مندي آن كشور از علوم و فنون و به پويايي نظام آموزش عالي آن كشور بستگي دارد، پژوهش حاضر با هدف ، بررسي تأثير آمايش سرزمين با رويكرد آموزش عالي سلامت بر توسعه پايدار وعدالت آموزشي در دانشگاه‌هاي علوم پزشكي انجام شد. روش‌ها: پژوهش توصيفي- كاربردي حاضر در سال 1399 با رويكرد كيفي و كمي انجام شد. در بخش كيفي 16 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدف‌مند انتخاب شدند. در بخش كمي جامعه اماري كليه اساتيد هيأت‌علمي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كلان منطقه يك آمايش شامل دانشگاه‌هاي علوم پزشكي بابل، سمنان، شاهرود، گلستان، گيلان و مازندران به تعداد 1851 نفر بودند كه تعداد 320 نفر با روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها ازپرسشنامه‌هاي محقق‌ساخته آمايش سرزمين و توسعه پايدار و پرسشنامه عدالت آموزشي گل پرور استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌‌ها از آزمون‌‌هاي تحليل عاملي تأييدي و معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج: با توجه به مقادير R2 و ضرايب مسير مي‌توان نتيجه گرفت كه رابطه آمايش سرزمين با توسعه پايدار (با ضريب مسير 79/0و مقدار R2 برابر با 624/0)در مقايسه با رابطه آمايش سرزمين با عدالت آموزشي (با ضريب مسير 620/0 و مقدار 384/0R2=) قوي تر است. نتيجه‌گيري: با توجه با رابطه برتر آمايش سرزمين با توسعه پايدار در مقايسه با عدالت آموزشي مي‌توان گفت كه ماهيت علمي و ثمر بخش فعاليت‌هاي علمي و توسعه پيوسته آنها يكي از اهداف نهايي آمايش سرزمين است.

Introduction: The superiority of a country depends more on science and technology application and on the dynamism of the higher education rather than relying on natural resources or current industrial capacities. This way, this study endeavored to investigate the impact of land use planning with higher health education approach on sustainable development and educational justice in macro medical universities of region one in Iran. Methods: The applied study was conducted in the year 2020 with a qualitative and quantitative approach. The population in the qualitative section were 16 individuals who were selected through purposive sampling method, and in the quantitative section, 320 individuals were selected as a sample out of 1851 individuals based on Cochran's formula at 95% and α =5% through stratified random sampling. To collect data, a researcher-made questionnaire on land use, sustainable development and Golparvar's Educational Justice Questionnaire were employed. Confirmatory factor analysis and structural equation tests were used to analyze the data. Results: Considering the values of R2 and path coefficients, it can be concluded that the relationship between land use and sustainable development (with path coefficient 0.790 and R2 value equal to 0.624) compared to the relationship between land management with educational justice (with path coefficient 0.620 and R2 value 0.384) was stronger. Conclusion: Regarding the superior relationship between land management and sustainable development compared to educational justice, it can be said that the scientific nature and fruitfulness of scientific activities and their continuous development was one of the ultimate goals of land management.