كليدواژه :
گفتگومندي , ديگري , هنرمند , زيورآلات , مخاطب , باختين , هند
چكيده فارسي :
زيورآلات معاصر هند؛ با قدمتي كهن، همچون يك فرهنگ لغت گسترده با مفاهيم بسيار، همواره فراتر از تزئين بدن به شمار آمده‌اند. آن‌ها، به‌عنوان رسانه‌اي از سنت، هويت تاريخي، فرهنگ غني و تغييراتي كه در ادوار مختلف تمدن هند ايجاد شده، صحبت مي‌كنند. امروزه آنچه در جامعه‌اي همانند هند مي‌تواند بيش از همه، توجه هر بيننده‌اي را به خود جلب كند، حضور هم‌زمان فرهنگ‌هاي مختلف است كه هرگز از هند حذف نمي‌شوند، بلكه نوعي امتداد در بطن تحولات و تغييرات تاريخي ـ فرهنگي هند وجود دارد كه به بهترين وجه در زيورآلات معاصر تبلور يافته است. در اين پژوهش برآنيم تا با استناد به رويكرد گفتگومندي باختين (روشي براي مطالعه آثار هنري) بپردازيم و پاسخ اين پرسش را بدهيم: چگونه گفتگومندي در دريافت مفهوم زيورآلات معاصر هند بروز پيدا كرده است؟ هدف، پي‌بردن به نحوه شكل‌گيري و تحليل آن‌ها با توجه به مفاهيم اساسي گفتگومندي است؛ زيرا به عقيده باختين، گفتگومندي روش خاصِ نگريستن به جهان است. با توجه به اينكه جلوه‌هاي معنا در زيورآلات معاصر هند، ممكن است به شكلي نهفته وجود داشته باشد، درك آن‌ها با توجه به زمينه‌اي در دل فرهنگ ديگر و درنتيجه گفتگومندي امكان‌پذير شده است. يافته‌ها، به روش توصيفي ـ تحليل محتوا انجام شده‌اند كه بيان مي‌كنند، با توجه به انواع گفتار و چندصدايي در شكل‌گيري زيورآلات، هنرمند معاصر، يك‌بار به‌عنوان خالق با مخاطبي برتر وارد گفتگو شده و بار ديگر، خود به‌عنوان مخاطب از بيرون به متن شكل مي‌دهد و با «ديگري» ارتباط برقرار مي‌كند. يعني اين آثار، مسيري يك‌طرفه از هنرمند به سمت مخاطب نيست. بلكه به‌عنوان يك رسانه مادي عمل مي‌كند؛ كه به گفتگو، شكل هنري ملموس مي‌بخشد و به آن امكان مي‌دهد تا در جامعه به‌عنوان يك كنش گفتاري بين خود و ديگري يا بين هنرمند و مخاطب در گردش باشد. آنچه در اين بين مبادله مي‌شود معنايي دارد و معنا واقعيت گفتگوست و خصلتي پاسخگرانه دارد؛ اين معنا فقط با وساطت نشانه‌اي اتفاق مي‌افتد كه به‌عنوان «ديگري» از بيرون به متن زيورآلات وارد شود. با توجه به اين رويكرد، هيچ گفتار اول و آخري در زيورآلات حضور ندارد و معناي به‌دست‌آمده نسبي و بي‌پايان است. درنهايت ما به‌عنوان مخاطب، در زمان و مكان شخصي خود به اين آثار مي‌نگريم به‌ظاهر هنرمندي هندي در سال 2020 خلق كرده است؛ بنابراين، در باطن خود، به‌طور كامل متعلق به هنرمند نيست، و همواره به گذشته و مبادي خود بازمي‌گردد.
چكيده لاتين :
The Indian jewelry is something beyond merely being worn to adorn the body, and acts as a medium of Indian tradition, historical identity, and culture. Nowadays, what receives much attention from every viewer in the Indian society is the simultaneous presence of different cultures that are not expected to be removed in India, but are extend in the heart of the historical-cultural changes of India, which are well manifested in the contemporary jewelry. Thus, the present study attempts to refer to Bakhtin’s dialogism approach as a method to study the works, and discuss how dialogism has emerged in perceiving the concept of contemporary jewelry. The goal is to understand their formation based on the concepts of dialogue; because according to Bakhtin, dialogue is a special way of viewing the world. Also, the manifestations of meaning in Indian jewelry may exist implicitly; therefore, considering a context at the center of another culture and as a result of dialogue, their understanding would be possible. The study findings have been obtained via a descriptive-content design, which states that the artist, once as a creator, enters into a conversation with the audience according to the types of speech and polyphony, and once again as an audience forms the text from the outside and communicates with “the other”. So, these works act as a material medium that gives a tangible artistic form to the dialogue and allows it to circulate in the society as a speech act between self and other or between the artist and the audience. Hence, there is no first or last word in the jewelry, and their meaning is endless. Finally, we as the audience look at these works in specific personal time and place, which were apparently created in 2020 by an Indian artist; however, in fact, it does not totally belong to the artist and always refers to the past.
