بررسي خروج زوجه از منزل و اذن زوج از ديدگاه فقه اماميه

فاقد عنوان لاتين

ازدواج پيماني است دو طرفه كه به موجب آن هر يك از زن و شوهر نسبت به هم ديگر داراي تكاليف و حقوقي خواهند مي شوند، يكي از اين حقوق حق تمكين است كه يكي از مصاديق آن، عدم خروج زن، از منزل بدون اذن شوهر خارج مي باشد، در اين ارتباط روايات فراواني وجود دارد كه در آنها زنان به اذن گرفتن از شوهر در انجام پاره‌اي از اعمال عبادي مستحب همچون روزه، اعتكاف و حج يا اعمال غيرعبادي نظير خروج از منزل يا نذر و قسم و... مورد سفارش قرار گرفته اند كه لازم است با بررسي دلالت اين روايات محدوده لزوم اذن شوهر در انجام اين قبيل امور تبيين گردد، از اين رو در اين نوشتار، براي رسيدن به هدف، با كمك منابع كتابخانه اي، به روش نقلي، تحليل و توصيف مسئله انجام شده است؛ آنچه از اين روايات به دست مي آيد اين است كه شوهر در محدوده استمتاع از زوجه، بر او ولايت دارد و مي تواند وي را از انجام هر كاري كه با اين حق در تنافي است، منع كند، اگرچه غالب مردان در فحوا، به خروج هاي رايج روزانه راضي هستند.

فاقد چكيده لاتين