بررسي و تحليل معجزه به مثابه معضل شر از ديدگاه جيمز كلير

معضل شر و مسئله ي معجزه،از مهمترين مسائل فلسفه ي دين مي باشد. جان مكي، ويليام رو و ساير فيلسوفان مسئله ي منطقي شر و مسئله ي شواهدي شر را مطرح مي سازند، حال آن كه جيمز كلر معجزه را به منزله ي مسئله سوم شر مطرح ساخته است. جيمز كلر معجزه را به دو قسم، معجزات معرفتي و عملي تقسيم ميكند و معتقد است كه احتمال وقوع معجزات به هر دو معناي مزبور در حقيقت مسئله ي شر را تقويت مي كند و آن را به يك معضل براي صفاتي همچون قادر مطلق، عالم مطلق و نيك خواهي محض خداوند برمي شمارد. جيمز كلر با استناد بر پارادايم علوم تجربي، درك مدرني از معجزه به عنوان تعليق موقت يك يا چند قانون طبيعت كه با قدرت الهي انجام شده است را الگوي كار خود قرار مي دهد و بهره مندي تنها گروهي خاص از معجزه را در تناقض با عدالت خداوند مي داند. حال آن كه از نظر حكماء و متكلمين مسلمان اولا بر خلاف ديدگاه متفكران غربي معجزه از جهت خرق عادت بودن صرفا با قوانين علوم تجربي و با تجربه عادي و روزمره انسان مخالف است، نه اينكه خارج از قانون وقواعد عقلي-فلسفي باشد. ثانيا، معجزه حجت عمومي خداوند است و آن نه تنها فقط براي فرزانگان، بلكه براي همگان مفيد وحجت آن غير قابل انكار است.