نسبت معرفت ايماني به خدا با سعادت در باور اكوئيناس و علامه طباطبايي

نوشتار حاضر به چيستي سعادت انسان و نسبت آن با معرفتِ ايماني به خدا مي‌پردازد. سِنت‌توماس آكوئيناس در سنّت فلسفه مسيحي، و علامه طباطبايي در زمره متعاطيان حكمت صدرايي در سنّت فلسفه اسلامي به اين موضوع پرداخته و هر دو، سعادت حقيقي را در شناخت و اتحاد با خدا مي‌دانند و معتقدند از آن‌جاكه سعادت حقيقي، براي انسان و در مورد غايت نهايي او به‌كار مي‌رود، هرگاه انسان در خصيصه خود كه قوّه عقل است به فعليت كامل رسيد، و عالي‌ترين معقول را تعقل كرد به سعادت رسيده است. هر دو، از اين شناخت كامل به رؤيت تعبير كرده و آن را نوعي اتحاد وجودي درحد ظرفيت انساني با مبدأ متعال مي‌دانند. بر اين اساس، معرفتي كه از ايمان ساده عامه مردم به خدا نشأت مي‌گيرد نمي‌تواند آن‌ها را به سعادت حقيقي برساند؛ و اكثر اهل ايمان از درك سعادت محروم خواهند بود. هرچند براساس مباني هر دو مي‌توان راه‌حلي براي آن يافت، به‌نحوي كه اهل ايمان را نيز از سعادت حقيقي بهره‌مند دانست.