رويكرد سياستگذاري اقتضايي در برنامه ريزي اقتصادي و توسعه اي دهه 60 در ايران

برنامه ريزي و سياستگذاري را بايد تابعي از متغييرات حاكم در محيط برنامه ريزي دانست. ناكامي تئوريهاي جهانشمول ومطلق گرايانه در امر توسعه منجر به شكل گيري نگرش ها و رويكردهاي نويني در سياستگذاري توسعه، از جمله سياستگذاري اقتضائي شد. سازواري(تناسب)، انسجام(بهم پيوستگي) و تابآوري(انعطاف) را بايد از اركان اساسي برنامه ريزي اقتضائي دانست. سياستگذاري اقتضائي چه جايگاهي در برنامه ريزي اقتصادي و توسعه اي ايران در دهه1360 داشته است ؟ بررسي انجام شده اين فرضيه را شكل مي دهدكه تثبيت نسبي شرايط اقتصادي و اجتماعي با وجود بحران هاي سياسي و امنيتي دهه 60 و جنگ تحميلي هشت ساله، نشان از برجستگي رويكرد سياست گذاري اقتضايي در فرايند سياستگذاري و برنامه ريزي اقتصادي ايران در اين دهه داشته است. پژوهش از روش توصيفي - تحليلي، به شيوه جمع آوري كتابخانه اي با دسترسي به منابع دست اول و از منظر آينده پژوهي نتايج تحقيق بعنوان الگوي تجربه شده در شرايط بحران در نظام برنامه ريزي كشور مورد تاكيد قرار گرفته است.