تأثير تمرين تناوبي با دو شدت متفاوت بر تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي و پري ليپين5 بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: اطلاعات محدودي در زمينه‌ي اثر تمرينات ورزشي بر متابوليسم بافت چربي وجود دارد. از اين رو هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين تناوبي با دو شدت متفاوت بر تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي و پري ليپين5 بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش‌ها: 32 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در دو گروه سالم و مبتلا به ديابت قرار گرفته و سپس موش‌هاي مبتلا به ديابت به صورت تصادفي به گروه‌هاي شاهد مبتلا به ديابت و دو گروه تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط تقسيم شدند تا مطالعه‌ي حاضر روي 4 گروه (هر گروه 8 سر) انجام شود. تمرين در گروه متوسط با 70-65 درصد و در گروه شدت بالا با 90-85 درصد، حداكثر اكسيژن مصرفي در طول هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرين نوبت تمرين، موش‌ها با تزريق داخل صفاقي تركيبي از كتامين و زايلازين بيهوش و بافت چرب احشايي آن‌ها برداشته شد. بيان پروتئين پري‌ليپين 5 و تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي با تكنيك وسترن بلات به دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﻮن ﺁﻣﺎري تحليل واريانس يك‌طرفه ﻭ ﺁﺯﻣﻮﻥ تعقيبي Tukey ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ. يافته‌ها: نتايج آزمون تعقيبي بيانگر كاهش معني‌دار پري‌ليپين 5 در گروه تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط، نسبت به گروه شاهد مبتلا به ديابت بود. در حالي كه بين گروه تمريني با شدت بالا و با شدت متوسط، تفاوت معني‌دار وجود نداشت. نتايج آزمون آناليز واريانس يك‌طرفه نشان داد كه بين گروه‌هاي مطالعه در مقادير تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي، تفاوت معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: هر دو پروتكل تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط باعث كاهش مقادير بافتي پري‌ليپين 5 در موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌شوند. مقدمه: اطلاعات محدودي در زمينه‌ي اثر تمرينات ورزشي بر متابوليسم بافت چربي وجود دارد. از اين رو هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين تناوبي با دو شدت متفاوت بر تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي و پري ليپين5 بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش‌ها: 32 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در دو گروه سالم و مبتلا به ديابت قرار گرفته و سپس موش‌هاي مبتلا به ديابت به صورت تصادفي به گروه‌هاي شاهد مبتلا به ديابت و دو گروه تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط تقسيم شدند تا مطالعه‌ي حاضر روي 4 گروه (هر گروه 8 سر) انجام شود. تمرين در گروه متوسط با 7065 درصد و در گروه شدت بالا با 9085 درصد، حداكثر اكسيژن مصرفي در طول هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرين نوبت تمرين، موش‌ها با تزريق داخل صفاقي تركيبي از كتامين و زايلازين بيهوش و بافت چرب احشايي آن‌ها برداشته شد. بيان پروتئين پري‌ليپين 5 و تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي با تكنيك وسترن بلات به دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﻮن ﺁﻣﺎري تحليل واريانس يك‌طرفه ﻭ ﺁﺯﻣﻮﻥ تعقيبي Tukey ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ. يافته‌ها: نتايج آزمون تعقيبي بيانگر كاهش معني‌دار پري‌ليپين 5 در گروه تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط، نسبت به گروه شاهد مبتلا به ديابت بود. در حالي كه بين گروه تمريني با شدت بالا و با شدت متوسط، تفاوت معني‌دار وجود نداشت. نتايج آزمون آناليز واريانس يك‌طرفه نشان داد كه بين گروه‌هاي مطالعه در مقادير تري‌گليسريد ليپاز بافت چربي، تفاوت معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: هر دو پروتكل تمرين تناوبي با شدت بالا و متوسط باعث كاهش مقادير بافتي پري‌ليپين 5 در موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2 مي‌شوند.