بررسي ضرورت اجتهاد در فقه اماميه از منظر آيات و روايات

فاقد عنوان لاتين

موضوع اجتهاد در فقه اماميه از جمله موضوعات مهم و پر كار برد است كه قرآن كريم و روايات بر ضرورت و اهميت آن تأكيد دارد و پيشينه تاريخي آن به قرن سوم هجري، يعني دوران شروع غيبت امام دوازدهم (ع) بري مي گردد، زيرا با غيبت امام دوازدهم و انسداد باب علم، دوران حيراني بشر در دستيابي به احكام وتعاليم ديني شروع مي شود، وجود ابهام در اين مسئله، سرانجام شيعه را به وادي اجتهاد مي كشاند به نظر مي رسد امروزه باتوجه به نياز مندي هاي جديد مردم و پچيده تر شدن زندگي، از هر زماني ديگر نياز مندي و ضرورت «اجتهاد» بيشتر احساس مي شود، به گونه كه شايد بتوان گفت، اجتهاد در عصر كنوني از كليدي ترين موضوعات كه در ابواب مختلف فقه ساري و جاري مي باشد، به اين معني كه فقيه با استنباط و استخراح احكام از منابع تعيين شده مي تواند به بسياري از نيازمندي ها و سؤالات جامعه پاسخ دهد، اكنون با گذشت قرن‌ها وبا پويايي روز افزون اجتهاد در طول اين اعصار، فقه توان حل مشكلات سياسي، اقتصادي، حقوقي، فرهنگي، اجتماعي و نظامي و هدايت جامعه بزرگ اسلامي را دارد و بر اين اساس، باتحقق حكومت فقهي در ايران، فقيه جامع الشرايط زعامت و رهبري جامعه اسلامي را به عهده گرفت و زمينه‌ي اجراي احكام سياسي، اقتصادي و اجتماعي اسلام درجامعه فراهم آمد.

فاقد چكيده لاتين