مقايسه اثربخشي درمان هاي مبتني بر سبك زندگي آدلري، پذيرش و تعهد و شفقت درماني بر خودكارآمدي پرهيز از مواد و كيفيت زندگي در افراد وابسته به مواد افيوني

Comparing the Effectiveness of Adlerian Lifestyle-Based Therapy, Acceptance and Commitment Therapy, and Compassion Therapy on Substance Abstinence Self-Efficacy and Quality of Life in Opioid-Dependent Individuals

هدف: هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر سبك ­زندگي، پذيرش و تعهد و شفقت بر خودكارآمدي ­پرهيز از مواد و كيفيت ­زندگي در افراد وابسته به مواد افيوني بود. روش: روش پژوهش نيمه ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه‌آماري پژوهش شامل همه بيماران وابسته به مواد افيوني در مراكز اقامتي ميان مدت ترك اعتياد شهرستان نجف آباد در سال 1399 بود. از اين بين 40 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه آزمايشي و يك گروه كنترل گمارده شدند. گروه ­هاي آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه­ اي تحت آموزش قرار گرفتند و گروه كنترل در طول مدت درمان هيچ آموزشي دريافت نكردند. ارزيابي در سه مرحله پيش ­آزمون، پس ­آزمون و پيگيري سه ماهه با دو مقياس خودكارآمدي پرهيز از مواد و كيفيت­ زندگي صورت گرفت. داده‌ها با روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر تجزيه‌ و تحليل شدند. يافته­ ها: نتايج نشان داد كه هر سه شيوه درمان به طور معناداري باعث افزايش خودكارآمدي پرهيز از مواد شدند و اين تفاوت در مرحله پيگيري سه ماهه نيز پابرجا بود، اما بر روي كيفيت زندگي تاثير معناداري نداشتند. به ‌علاوه، بين ميزان اثربخشي سه شيوه درمان بر خودكارآمدي ­ پرهيز از مواد و كيفيت­ زندگي تفاوت معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: مداخلات درماني مذكور مي­ توانند به عنوان روش ­هاي مؤثر به منظور افزايش خودكارآمدي­ پرهيز از مواد به­ كار گرفته شوند، اما هيچ­ كدام از اين مداخلات، درمان انتخابي نيستند.

Objective: The present study aimed to compare the effectiveness of lifestyle-based therapy, acceptance and commitment, and compassion on substance abstinence self-efficacy and quality of life in opioid-dependent individuals. Method: The research method was semi-experimental with a pretest-posttest and follow-up design with a control group. The statistical population of the study included all opioid-dependent patients in the addiction treatment medium-term accommodation centers of Najaf Abad city in 2019. Among them, 40 people were selected by the convenient sampling method and randomly assigned to three experimental groups and one control group. The experimental groups were trained in eight 90-minute sessions and the control group did not receive any training during the treatment. The evaluation was performed in three stages: pretest, posttest, and three-month follow-up with two scales of substance abstinence self-efficacy and quality of life. The data were analyzed by repeated measure analysis of variance. Results: The results showed that all three methods of treatment significantly increased substance abstinence self-efficacy, and this difference still maintained at the three-month follow-up stage, but they had no significant impact on quality of life. In addition, no significant difference was observed between the effectiveness of three treatment methods on substance abstinence self-efficacy and quality of life. Conclusion: The aforementioned therapeutic interventions can be used as effective methods to increase substance abstinence self-efficacy, but none of these interventions is an elective treatment.