نسبت قاعده فقهي « حرمت تنفير از دين » با حكم حكومتي در تحديد مجازات هاي بدني حدي

The relationship between the jurisprudential rule of "prohibition of inciting hatred of religion" and the governmental edicts on limiting corporal Hadd punishments

پويايي فقه شيعه در پرتو ظرفيت هاي بالقوه حكم حكومتي و توجه بيش از پيش به عناوين ثانوي است. اعمال مجازات هاي بدني( رجم، تازيانه، قطع عضو و اعدام ) به عنوان حد، مغاير تعهدات حقوق بشري نظام جمهوري اسلامي ايران دانسته شده و واكنش هايي را در پي داشته است. حاصل اين پژوهش كه به روش توصيفي- تحليلي نگاشته شده، بيانگر آن است كه با توجه به قاعده فقهي حرمت تنفير از دين و گرايش هاي جهاني بر عدم اعمال مجازات هاي بدني، امكان تحديد مجازات هاي مذكور وجود دارد. اگر چه مقتضاي حكم اولي،ثبات و تبديل ناپذيري مجازات هاي هاي بدني، اما با توجه به نظرهاي تفسيري نهادهاي حقوق بشري و چالش هاي موجود، صدور حكم حكومتي بر مبناي« حرمت تنفير از دين »، امكان پذير و به طور موقت قابل اثبات است و حاكم اسلامي در تحديد مجازات هاي بدني، اختيار دارد. دادگاه هاي ايران با تشخيص ولي فقيه، مي توانند اعمال مجازات هاي بدني را به حداقل رسانده و موجب اجتناب از مسئوليت بين المللي دولت و حفظ مصالح نظام شوند

The dynamism of Shiite jurisprudence is in the light of the potential capacities of the government’s rule and more attention to secondary topics. The use of corporal punishments (stoning, flogging, amputation and execution) as a Hadd has been considered contrary to the human rights obligations of the Islamic Republic of Iran and has provoked reactions. The result of this research, which has been written in a descriptive-analytical method, indicates that according to the jurisprudential rule of the prohibition of inciting hatred of religion and global tendencies on non-imposition of corporal punishment, it is possible to limit the mentioned punishments. Although the requirement of the initial edicts is the stability and irreversibility of corporal punishments, but according to the interpretive views of human rights institutions and the existing challenges, the issuance of a governmental edict based on "prohibition of inciting hatred of religion" is possible and temporarily provable, and the Islamic ruler has the authority to limit corporal punishment. Iranian courts, at the discretion of the Supreme Leader, can minimize the use of corporal punishment and avoid the international responsibility of the government and protect the interests of the system.