مقايسه تاثير شش هفته فعاليت ورزشي هوازي، مقاومتي و تركيبي بر مقادير پلاسمايي نسبت TNF-α/ IL-10 و شاخص مقاومت به انسولين در رت‌‌هاي نر ويستار ديابتي

Comparison effects of six weeks aerobic, resistance and concurrent exercise on plasma levels of IL-10/TNF-α ratio and insulin resistance index in diabetic male Wistar rats

زمينه و هدف: يكي از عوامل مهم در بروز اختلال متابوليكي و ديابت، التهاب است. مطالعه انواع فعاليت ورزشي و يافتن بهترين نوع آن، به عنوان روشي براي كاهش التهاب مورد توجه قرار گرفته است. هدف تحقيق حاضر مقايسه تاثير شش هفته فعاليت ورزشي هوازي، مقاومتي و تركيبي بر مقادير پلاسمايي نسبت IL-10/TNF-α و شاخص مقاومت به انسولين در رت‌‌هاي نر ويستار ديابتي بود. روش تحقيق: تحقيق حاضر به صورت تجربي به اجرا درآمد. جامعه آماري رت‌‌هاي نر نژاد ويستار با محدوده وزني 130 تا 150 گرم بودند. بدين منظور، تعداد 40 سر رت نر نژاد ويستار هشت هفته‌‌اي تهيه شدند و به طور تصادفي به پنج گروه هشت تايي شامل گروه هاي تمرين مقاومتي (شدت حدود 60 درصد يك تكرار بيشينه)، تمرين هوازي (شدت60-50 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي)، تمرين تركيبي، كنترل ديابتي و كنترل سالم غير‌‌فعال؛ تقسيم گرديدند. رت‌‌ها به مدت شش هفته با تكرار سه جلسه در هر هفته، تمرين‌‌هاي مربوطه را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه، خون‌‌گيري از قلب انجام و داده‌‌هاي خوني جمع‌‌آوري شد. شاخص‌‌هاي التهابي با روش الايزا و مقاومت به انسولين با روش HOMA-IR اندازه‌‌گيري شدند. سپس با استفاده از روش‌‌هاي آماري تحليل واريانس يك‌‌طرفه و آزمون تعقيبي LSD در سطح معني‌‌داري 0/05≥p نتايج استخراج گرديد. يافته‌‌ها: نسبت IL-10/TNF-α در گروه‌‌هاي كنترل ديابتي (0/001=p)، تمرين استقامتي (0/02=p)، تمرين مقاومتي (0/003=p) و تمرين تركيبي (0/003=p)؛ نسبت به گروه كنترل سالم كاهش معني‌‌داري پيدا كرد. در گروه‌‌هاي تمريني نسبت به كنترل ديابتي، اين شاخص‌‌ تغيير معني‌‌داري نكرد (0/05

Background and Aim: The inflammatory factors can be considered as one of the important factors involved in metabolic disorders and diabetes. The identifying of the best type of exercise training has been considered as an important method for reducing inflammation. The purpose of this study was to compare the effects of six weeks aerobic, resistance and concurrent exercise trainings on plasma levels of IL-10/TNF-α ratio and insulin resistance index in diabetic male Wistar rats. Materials and Methods: The research was performed as an experimental research method. Statistical population were consisted of male Wistar rats with a weight range of 130 to 150 gr. Forty male Wistar rats were randomly divided into five groups (n=8) including resistance training (intensity about 60% one repetition maximum), aerobic training (intensity of 50-60% VO2max), concurrent training, diabetic control and inactive healthy control groups. All groups performed their relevant exercises for six weeks/three times in each week. Forty eight hours after of last training session, blood samples were taken directly from the heart and blood data were collected. Inflammatory factors and insulin resistance were measured by ELISA and HOMA-IR methods respectively. The one-way analysis of variance and LSD post hoc statistical methods were applied at a significant level of p≤0.05. Results: Levels of IL-10/TNF-α ratio in diabetic control (p=0.001), aerobic training (p=0.02), resistance training (p=0.003) and concurrent training (p=0.003) groups significantly decreased compared to healthy control. On the other hand, in training groups compared to diabetic control, no significant change was observed (p>0.05). Moreover, insulin resistance index in aerobic, resistance and concurrent training groups (p=0.002, p=0.03 and p=0.01 respectively) significantly decreased compared to the diabetic control. No significant differences were observed between the training groups. Conclusion: Performing of resistance, aerobic and concurrent exercises for six weeks improves type II diabetes; but it probably does not have enough potential to improve the body’s inflammatory conditions.