تأثير شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر سبك هاي اسنادي دانشجويان دختر مبتلا به اختلال افسردگي اساسي

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير شناخت درماني مبتني برذهن آگاهي برسبك هاي اسنادي دانشجويان دختر مبتلا به اختلال افسردگي اساسي بود. روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح  پيش آزمون پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. ابتدا با آزمون غربالگري، 410نفر ازدانشجويان دختر، پرسشنامه‌ افسردگي راتكميل نمودند. از آن هايي كه يك انحراف معيار بالاتر ازميانگين گروه را كسب كردند،  مصاحبه‌ باليني ساختار يافته به عمل آمد. سپس 24نفر كه داراي افسردگي اساسي و ملاك هاي ورود بودند، به طور تصادفي در دو گروه 12نفري آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار اندازه گيري، پرسشنامه هاي افسردگي بك II و سبك اسناد سليگمن و سينگ بود. گروه آزمايش طي 8 جلسه‌ 2ساعته، به صورت گروهي تحت مداخله‌ شناخت درماني مبتني برذهن آگاهي قرار گرفت. درپايان مداخله، پس آزمون و 2ماه بعد ازمداخله، پيگيري برروي دوگروه آزمايش و كنترل انجام شد. تحليل داده ها با اجراي آزمون هاي تحليل كوواريانس تك متغيره و چندمتغيره صورت گرفت. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي به طور معني داري موجب افزايش سبك اسنادي رويدادها با پيامد خوب و كاهش سبك اسنادي رويدادها با پيامد بد شد. اين نتايج درمرحله‌ پيگيري پايدار بود. باتوجه به نتايج پژوهش پيشنهاد مي شود، براي كاهش ميزان سبك اسنادي بدبينانه وافزايش سبك اسنادي خوش بينانه‌ دانشجويان دختر مبتلا به افسردگي اساسي از مداخله شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بهره برند.