اثر شوري آب آبياري بر عملكرد نسبي و برخي ويژگي‌هاي مورفولوژيكي و فيزيولوژيكي سورگوم

اين آزمايش براي بررسي اثر تنش شوري آب آبياري بر ويژگي هاي مورفولوژيكي و فيزيولوژيكي گياه سورگوم( رقم اسپيدفيد) در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در  ستون هاي خاك در مركز تحقيقات كشاورزي و منابع طبيعي استان مازندران به اجرا در آمد. آزمايش در 15ستون خاك طي 56 روز انجام شد. تيمارهاي شوري شامل آب چاه (شاهد) (dSm^-1= 0.99S1)، مخلوط آب دريا و آب چاه با نسبتهاي 1.4 (dSm^-1 4.7S2=)، 2.4 (dSm^-1 8.1S3=)، 3.4 (dSm^-1 13.7S4=) و آب دريا (dSm^-1 15.9S5=) بود. اندازه گيري ها شامل وزن خشك و تر اندام هوايي، دانه و ريشه، قطر و ارتفاع ساقه اصلي، شاخص سطح برگ، مساحت برگ، شاخص برداشت، عملكرد بيولوژيك و شاخص هاي مقاومت گياه سورگوم بود. بر اساس. نتايج، شوري آب و خاك بر تمامي صفات اندازه گيري شده، اثر معني دار داشت. افزايش شوري آب آبياري از سطح شاهد (S1) تا تيمار S5، باعث كاهش معني دار تمام صفات اندازه گيري شده به غير از شاخص برداشت و نسبت وزن خشك ريشه به وزن خشك ساقه، شد. همچنين، نتايج نشان داد كهS1 بهترين سطح شوري براي رسيدن به بيشينه وزن خشك در بوته گياه سورگوم (معادل 218 گرم)، بود. در مورد شاخص هاي مقاومت  و    نيز تيمار S1 نسبت بالاتري از ساير تيمارها داشت و مقدار آن به ترتيب 6.67 و 1.4 بود. در تيمار S3، كاهش وزن خشك اندام هوايي در مقايسه با تيمار شاهد 23.5% بود، اما در اين مورد بين تيمارهاي S3 و S4 تفاوت معني داري در مقايسه با تيمار شاهد مشاهده نشد. همچنين عملكرد نسبي سورگوم (عملكرد هر تيمار درمقايسه با شاهد)  تا شوري عصاره اشباع خاك نزديك به 3.65 دسي زيمنس بر متر كاهشي نداشت و به عنوان حد آستانه تحمل اين گياه در نظر گرفته شد. اما بعد از افزايش شوري، عملكرد گياه كاهش يافت و در شوري حدود 15 دسي زيمنس بر متر به نصف رسيد. شيب خط كاهش عملكرد سورگوم برابر 3% بر دسي زيمنس بر متر محاسبه شد.